Vier jaar zijn verstreken sinds die chaotische babyshower, sinds de dag dat ik eindelijk mijn grens trok. Vorige maand nog ging mijn dochter Elara naar de kleuterschool. Ze gespte een klein paars rugzakje om, een kleine avonturier, en kondigde trots aan dat ze haar klasgenootjes wolken ging leren tekenen. Ze is lief, nieuwsgierig en enorm vastberaden. Ze doet me aan mezelf denken, alleen sterker, bevrijd van de jarenlange emotionele bagage die ik met me meedroeg.
Mijn bedrijf bloeit. Ik heb nog nooit hoeven sluiten, zelfs niet tijdens de uitputtende fase van een pasgeboren baby. Ik heb twee nieuwe medewerkers aangenomen, fantastische vrouwen die mijn visie delen en mijn grenzen respecteren. En vorig jaar hebben we eindelijk de grens van een miljoen overschreden, een bewijs van wat ik kon bereiken toen ik echt de vrijheid had om me op mijn eigen potentieel te concentreren. Tegenwoordig werk ik niet langer eindeloze uren, en breek ik mezelf niet langer af zoals vroeger. Nu heb ik eindelijk de ruimte om gewoon te leven, te ademen, moeder te zijn en gewoon mezelf te zijn.
Wat mijn familie betreft, we hebben niet meer met elkaar gesproken sinds ze vertrokken. Ik heb ze nooit benaderd, en zij hebben ook nooit geprobeerd mij te bereiken. Hun stilte was een duidelijke bevestiging van hun voorwaardelijke ‘liefde’. Toch roddelen familieleden op bruiloften en begrafenissen, en hun gefluister vindt altijd zijn weg terug naar mij. Van wat ik heb gehoord, stopte Roger na zijn eerste jaar met Stanford. Het blijkt moeilijk te zijn om bij te blijven als er niemand is om de scherven voor je op te ruimen, als je gedwongen wordt de gevolgen van je eigen daden onder ogen te zien. Mijn ouders trokken in bij een van mijn ooms, maar die regeling liep al snel stuk. Hij zette ze er al na zes maanden uit, met als reden onbetaalde rekeningen en de ogenschijnlijk ondraaglijke persoonlijkheid van mijn moeder. Het gaat niet goed met ze. En nee, daar ben ik niet trots op, en ik voel me ook niet schuldig. Ik heb ze de ene kans na de andere gegeven, door mijn vrijgevigheid, mijn geduld en mijn middelen te tonen. Het enige wat ik ooit heb gevraagd, was het absolute minimum aan respect en wederzijdse zorg. En toen ze weigerden zelfs dat te geven, stopte ik uiteindelijk met alles te geven.
Sommigen beweren dat familie onvoorwaardelijk is, een onbreekbare band. Maar voor mij is respect juist wat onvoorwaardelijk zou moeten zijn. Tot zover mijn update. Ik denk dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Mijn dochter verdient een thuis, een leven waar liefde echt onvoorwaardelijk is en respect de basis vormt.
