Tijdens het uitbundige kerstdiner spetterde mijn neef – nu de vrouw van een miljardair – ‘per ongeluk’ rode wijn over me heen. « Oh jee, het spijt me, » grijnsde ze. « Die goedkope jurk moet wel makkelijk te wassen zijn, toch? Je leraar-man kan er toch geen meer betalen. » De tafel werd stil. Ik zette mijn glas neer en ontmoette haar blik. ‘Je hebt gelijk, het is een goedkope jurk,’ zei ik zacht. « Maar tenminste, » glimlachte ik, « het is niet gekocht met zwart geld. » Haar grijns verdween onmiddellijk.

Brenda onderzocht je bluffen, om haar sociale status als een schild te verzamelen, een laatste, wanhopige daad van verzet. « Dit is krankzinnig! We gaan dood! Ik weet niet wat je zegt! We gaan je zien? »

Van de kant van de FBI-agent wordt de badge op tafel gelegd en half op het dessert. « Leider Robert Sterling van de IRS heeft deelgenomen aan het onderzoek naar zijn daden en heeft maatregelen tegen hem genomen. We zijn gearresteerd door een failliete bank met een financieel overzicht van Northstar Logistics in verband met offshorefraude. »

Ik keek naar Ben, mijn stille, eervolle, briljante echtgenoot. Hier kun je mij vinden in de getroffen zijn arm om mijn schouder, een gebaar van diepe, niet-aflatende steun. De schaamte en hulpeloosheid waren van zijn gezicht verdwenen en vervangen door een stille, stalen trots.

‘Ze noemden onze arm,’ fluisterde hij, terwijl hij naar de chaos keek die uitbrak rond zijn zus en haar nu geboeide echtgenoot. “Maar vanavond, mijn liefste, slapen we goed.”

We zijn blij om te kunnen zeggen dat we hier zijn, dat we hier zijn om te blijven, dat we de leiding hebben over de CEO en dat we met jullie praten, fluisterende gasten. De hoeveelheid die ze zo hadden gewaardeerd, de arrogantie die ze als een wapen hadden gehanteerd, was volkomen machteloos tegen de stille, onaantastbare kracht van de wet.

Ik had gewonnen. Noch is geld, noch is het macht, maar het komt niet voor, maar het komt niet voor.