Buiten omhulde de winterlucht ons in een scherpe kou die eerlijker aanvoelde dan de warmte binnen dat huis. De lichten van de ramen gloeiden achter ons alsof er niets mis was gegaan. Alsof de Aldens nog steeds toegewijd waren aan hun perfecte optreden.
Bij de auto aarzelde Jonah. « Mam, zit ik in de problemen omdat ik iets zeg? »
Ik hield zijn gezicht vast. « Nee. Je was moedig. Je moet je nooit verstoppen als iemand je pijn doet. »
Hij knikte langzaam. Tessa leunde zacht tegen hem aan met een zucht.
Thuis verzorgde ik de snee op Tessa’s lip. Ik heb Jonah’s blauwe plekken gecontroleerd. Ik schreef alles op wat ik me herinnerde, elke vreemde opmerking die Ruth had gemaakt, elke ongemakkelijke reactie die de kinderen hadden getoond na tijd met haar. Ik realiseerde me hoe lang mijn instincten me al hadden gewaarschuwd.
Adrian kwam pas laat thuis. Toen hij binnenkwam, zag hij er uitgeholde uit, een man die tussen twee loyaliteiten werd getrokken.
« Zij is mijn moeder, » zei hij.
« En zij zijn jouw kinderen, » antwoordde ik. « Je krijgt één kans om te laten zien met wie je staat. Slechts één. »
Hij staarde een lange tijd naar de vloer die voelde als een heel seizoen. Uiteindelijk fluisterde hij: « Ik wil dit oplossen. »
« Dan sta jij aan onze zijde. »
De volgende ochtend begon het lange beschermingsproces. Een counselor, een advocaat, een rapport bij jeugdzorg. Enge stappen, maar noodzakelijke. In de weken die volgden hoorden we dat Ruths humeur in de buurt was opgemerkt. Een leraar had zich stilletjes afgevraagd hoe Jonah zich teruggetrokken gedroeg. Toen we de deur naar de waarheid openden, stroomde het bewijs binnen als koude winterregen.
