Austin Fischer leerde al lang geleden dat stilte luider kan zijn dan geschreeuw. Hij werkte twaalf jaar als onderzoeksjournalist voordat hij zich toelegde op documentairefilms. In die tijd ontwikkelde hij zich tot een expert in het lezen van stille momenten, de pauzes tussen woorden, de blikken waarvan mensen dachten dat niemand ze opmerkte, de geheimen die voor ieders ogen verborgen liggen.
Maar niets had hem voorbereid op de stilte die in zijn eigen huwelijk heerste.
‘We moeten gaan, Austin.’ Laura stond in de deuropening van hun slaapkamer, haar armen over elkaar geslagen in die verdedigende houding die hij de afgelopen drie jaar had leren herkennen. ‘Het is Kerstmis. Het zijn mijn ouders.’
Austin keek op van zijn laptop, waar hij materiaal aan het bekijken was voor zijn nieuwste project: een documentaire over institutioneel misbruik in jeugdprogramma’s. De ironie van de situatie ontging hem niet.
« Je vader noemde Maya dik op Thanksgiving. Ze had een week lang niet goed gegeten. »
‘Hij maakte een grapje.’ Maar Laura’s stem klonk niet overtuigend.
« Ze is tien jaar oud. »
« Laura, mijn moeder heeft al een plek voor ons klaargemaakt. Als we niet komen opdagen, dan… »
