1. De vergulde kooi en het zondagsritueel
De zondagse lucht in de weelderige eetzaal van het Miller-landgoed was gevuld met de weeïge geur van potpourri en de zure nasmaak van onderdrukte boosheid. Zonlicht stroomde door de kamerhoge ramen naar binnen en weerkaatste op het gepoetste zilver en het perfect gerangschikte kristal, wat een tafereel van verblindende, steriele schoonheid creëerde. Ik, Anna, stond bij het mahoniehouten dressoir, een spook in mijn eigen leven, wanhopig proberend zo onopvallend mogelijk over te komen als het handgeschilderde zijden behang.
Mijn schoonmoeder, Brenda Miller, een vrouw die haar sociale status en het enorme fortuin van haar man als een zweep hanteerde, was al in volle, angstaanjagende actie. Dit was haar zondagse ritueel: een grootse, theatrale lunch, niet bedoeld om te genieten, maar om haar absolute dominantie te bevestigen.
« Tienduizend dollar verdwijnt niet zomaar in het niets! » gilde Brenda, haar stem een schril, theatraal instrument van woede dat perfect was afgestemd om de aandacht te trekken. Ze sloeg met haar perfect gemanicuurde hand op de gepolijste mahoniehouten tafel, waardoor de kristallen waterglazen trilden. « Iemand in deze kamer is een leugenaar, en iemand steelt van deze familie! Van mijn familie! »
Het doelwit, zoals zo vaak, was ik. Ik was de buitenstaander, het meisje met een beurs dat met hun dynastie was getrouwd, de handige zondebok voor alle tegenslagen, van een dip op de aandelenmarkt tot een regenachtige dinsdag. Mijn schoonzus Chloe, een wrede, oppervlakkige medeplichtige in de wrede, dagelijkse psychologische oorlogsvoering van haar moeder, wees met een lange, bloedrode, gemanicuurde vinger rechtstreeks naar mij.
« Zij was het, moeder! Ik zag haar vanochtend vroeg je studeerkamer binnensluipen! Ze weet dat je je geld voor noodgevallen in de lade van je bureau bewaart! Zij is de enige die geen bloed is! Zij is degene die het heeft meegenomen! Ze is waarschijnlijk al jaren aan het afschuimen, die hebberige sociale klimmer! »
