Familiediners bij de Millers waren voor mij altijd al een emotioneel mijnenveld geweest, maar die avond ging alles alle denkbare grenzen te buiten. Op het moment dat ik ging zitten, voelde ik de spanning: de schoonmoeder van mijn man, Helen, die me met die zure glimlach aankeek, en haar zus, Claire, die iets in haar oor fluisterde terwijl ze brutaal naar me wees. Mijn man, Andrew, serveerde de soep in stilte… te veel stilte.
Toen ik mijn servet op de grond liet vallen en me voorover boog om het op te rapen, hoorde ik een spottende opmerking over « mijn gebruikelijke onhandigheid ». Ik besloot het te negeren. Maar net toen ik opstond, tilde Andrew de terrine op en goot zonder waarschuwing de kokende inhoud over mijn hoofd. De gloeiendhete vloeistof gleed langs mijn gezicht, mijn nek en mijn schouders. De pijn was direct, maar wat me nog meer verlamde, was het gelach van zijn moeder.
‘Och Andrew, je bent zo dramatisch!’ lachte Helen, alsof het een grap was.
Ik was doorweekt, trilde en mijn huid brandde. Andrew keek me aan met een kilte die ik nog nooit eerder bij hem had gezien.
‘Je hebt tien minuten om mijn huis te verlaten,’ spuwde hij minachtend.
De kamer werd stil. Claire bedekte haar mond en veinsde verbazing, hoewel haar ogen fonkelden van tevredenheid. Ik haalde diep adem, veegde de soep van mijn wangen met mijn hand en pakte zonder een woord te zeggen mijn tas onder de tafel vandaan. Rustig ritste ik hem open en legde een keurig geordende stapel documenten op tafel.
Helen fronste haar wenkbrauwen.
‘Wat voor onzin is dit nu weer?’ vroeg ze minachtend.
Ik richtte me op, voelde nog steeds de brandende sensatie op mijn huid, en zei met een vastberaden, verrassend kalme stem:
“Je hebt gelijk, Andrew. Tien minuten klinkt perfect.”
Hij trok verward zijn wenkbrauw op.
“Perfect voor wat?”
