Ze wachtten op de tranen. Ze wachtten op het geschreeuw, op het smeken, op het voorspelbare, bevredigende drama van een gebroken vrouw. Brenda leunde iets naar voren, haar ogen glinsterden van een roofzuchtige anticipatie, dorstig naar mijn pijn.
Maar ik huilde niet. Ik heb geen ruzie gemaakt. De wereld om me heen leek stil te worden, het gebrul in mijn oren vervaagde tot een kristallijne, bovennatuurlijke helderheid. Langzaam pakte ik de scheidingspapieren op. Mijn handen trilden, niet van angst, maar van de resterende pijn van een tien jaar durend verraad, een fysieke manifestatie van een verbrijzeld hart. Mijn geest was echter koud, scherp en meedogenloos efficiënt geworden. Het deel van mij dat ik tien jaar lang had onderdrukt, de scherpe, analytische geest van een financier, de geest van de dochter van Arthur Miller, ontwaakte met wraak.
Ik keek naar Davids zelfvoldane, zelfvoldane vrolijkheid. Ik keek naar Brenda’s onverholen, giftige wreedheid. Ik zag ze hun wijnglazen tegen elkaar rammelen in een stille, feestelijke toost op mijn ondergang. En op dat moment stolde de pijn tot een absolute, onwankelbare vastberadenheid. Ik was zo druk bezig geweest met het spelen van de rol van de ondersteunende, bescheiden ‘huisvrouw’ dat ik was vergeten wie ik werkelijk was. Maar ze hadden een fatale, catastrofale fout gemaakt: ze waren vergeten wie ik was, en nog belangrijker, ze waren vergeten wie mijn vader was. Ze waren vergeten wie de echte macht had.
Voorzichtig legde ik de papieren weer op tafel. Ik veegde mijn handen af aan het linnen servet, een weloverwogen, laatste daad om mezelf te reinigen van hun vuil. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn. Dit was geen pleidooi. Dit was geen wanhopige roep om hulp. Dit was de uitvoering van een lang geplande, diep begraven noodbevel.
Ik draaide een enkel, voorgeprogrammeerd nummer, en mijn stem klonk, helder en emotieloos, luid genoeg voor de hele eettafel om te horen, door de zelfvoldane stilte snijdend als het scalpel van een chirurg.
‘Hallo, mevrouw Vance,’ zei ik in de telefoon, terwijl ik me richtte tot mijn oude persoonlijke secretaresse en vermogensbeheerder, een vrouw met formidabele bekwaamheid en absolute discretie die dertig jaar voor mijn vader had gewerkt. « Ja, ik heb net het papierwerk gekregen. Ga alstublieft verder met de acquisitieportefeuille van Sterling. Voer Protocol Alpha uit, met onmiddellijke ingang. Alle activa moeten worden geconsolideerd onder de primaire trust. Geen uitzonderingen. »
David en Brenda wisselden een verwarde, spottende blik uit. « Je kleine vrienden bellen voor een medelijdenfeestje, Anna? » David grijnsde. « Hoe zielig. Niemand kan je nu helpen. »
Ze hadden geen idee. Nadat mijn vader, de beroemde discrete en briljante investeringsmagnaat Arthur Miller, was overleden, erfde ik niet alleen zijn geld. Ik heb zijn rijk geërfd. Ik erfde het meerderheidsbelang in een labyrintisch, wereldwijd technologie-investeringsfonds genaamd Miller Capital Holdings. Zes maanden geleden, toen ik dit verraad voorzag, deze onvermijdelijke daad van narcistische wreedheid – een patroon waar mijn vader me voor had gewaarschuwd – had dit fonds in het geheim, via een reeks lege vennootschappen en blinde trusts, de meerderheid van de aandelen in het bedrijf van mijn man gekocht. Het had vervolgens, met chirurgische precisie, de afzetting van de vorige CEO georkestreerd en, als een laatste, ironische bloei, David geïnstalleerd als zijn vervanger. Hij dacht dat hij het had verdiend door zijn eigen genialiteit. Hij dacht dat hij een titaan van de industrie was. In werkelijkheid was hij een marionet, een tijdelijke aanduiding, een test die ik voor hem had gesteld, die hij zojuist spectaculair had gefaald.
