Isabella’s grappige humeur verdween onmiddellijk toen ze het bewijs naar haar zag staren. Haar gezicht werd bleek en haar mond ging open en dicht als een vis in het water, op zoek naar woorden die er nooit meer uit zouden komen.
Ik leunde achterover in mijn stoel en behield een schijn van kalmte, hoewel mijn hart bonsde als een hamer van adrenaline. De rest van de gasten zweeg, hun ogen dwaalden af tussen Isabella, mijn broer en mij – onzeker over waar deze bom vervolgens zou landen. De spanning was voelbaar, bijna net zo dik als de rode wijn die nog steeds het midden van de tafel bevlekte.
De volgende ochtend, toen ik me voorbereidde op het interview, voelde ik me vastberaden. De gebeurtenissen van die nacht waren een echte storm, maar tegelijkertijd maakten ze de weg vrij voor mij om verder te gaan. Het was niet mijn bedoeling om Isabella’s wereld te vernietigen, maar haar acties lieten me geen keus. Nu is het tijd voor mij om het tweede bedrijf van dit zich ontvouwende drama onder ogen te zien – mijn ontmoeting met Damian Hayes.
Toen ik het elegante glazen gebouw van Solstice Innovations binnenliep, stuurde de receptioniste me de weg naar de bovenste verdieping. Bij elke stap in de lift voelde ik het gewicht van het document dat ik had veiliggesteld – het schild tegen mogelijke sabotage. Mijn zelfvertrouwen werd versterkt door het besef dat ik op alles voorbereid was.
Toen Damian Hayes de kamer binnenkwam, was zijn zelfverzekerde, charismatische houding waar hij bekend om stond duidelijk verdwenen. Zijn ogen flitsten even van paniek toen hij me herkende. Hij was zich ervan bewust dat ik de sleutel tot zijn ondergang in handen had, en de gevolgen van zijn acties werden plotseling heel reëel.
