Tijdens een familiebijeenkomst vond ik mijn dochter bewusteloos op de grond, iedereen lachte. Mijn zus glimlachte en zei: « Het is maar een grapje. » Ik probeerde mijn dochter wakker te maken, maar ze reageerde niet. Toen ik om uitleg vroeg, antwoordde mijn zus nonchalant: « We waren gewoon aan het testen wie het meeste water kon drinken. » Mijn borstkas kromp ineen – zodra ik de fles rook, wist ik dat er iets mis was. Ik werd overmand door woede; ik sloeg haar in haar gezicht en rende weg. Achter me schreeuwde mijn moeder: « Jij ondankbaar kind! » Maar de volgende ochtend zat ze op haar knieën en smeekte: « Geef je zus alsjeblieft een kans op leven… » Het gelach galmde door het huis, scherp en achteloos, toen ik de woonkamer binnenkwam met een bord cake in mijn handen. De muziek stond hard, mensen praatten en de stem van mijn moeder dreef vanuit de keuken – de typische chaos van een Walker-familiebijeenkomst. Maar toen zag ik haar – mijn dochter Emily – doodstil op de grond liggen. Het bord gleed uit mijn handen en brak in duizend stukken.
