Susan keek haar zoon aan alsof hij een vreemde was.
Collins leunde achterover in zijn stoel:
« Meneer Halden… weet u wat de straf is voor samenzwering tot het plegen van een misdrijf? »
persoonlijke eigendommen in deze staat?
Mark klemde zijn tanden op elkaar:
« Dit… kan niet als bewijs worden gebruikt… »
« De video heeft een tijdstempel, de audio heeft originele metadata. De advocaat van de rechtbank heeft de geldigheid ervan bevestigd. Het is volkomen acceptabel. »
Mark werd bleek. Alicia stond op het punt te huilen.
Ik bleef stilzitten. Voor het eerst in maanden voelde ik me echt *veilig*.
—
## **6. OMKEERFASE**
De rechter ging vervolgens over naar het volgende document: **het eigendomsbewijs**.
Collins trok zijn wenkbrauw op:
« Oh, en dit is het meest interessante deel. »
Hij hield het papier omhoog:
**“Het huis aan Lakeside Drive 481 is niet alleen een erfenis… maar ook een bezit dat beschermd wordt door een familiestichting. Dat betekent dat *niemand anders dan mevrouw Carter* het recht heeft om het te bezitten of te besluiten het te verkopen.”**
Mark hapte naar adem.
Alicia viel bijna van haar stoel.
Susan riep uit:
« Mark… wat heb je gedaan? »
Maar Collins liet het daar niet bij zitten.
« En dat is nog niet alles. Mevrouw Carter heeft ook verklaringen overlegd waaruit blijkt dat meneer Halden in het geheim geld van de gezamenlijke rekening heeft opgenomen om uit te geven aan… *mejuffrouw Alicia Barnes*. »
Alicia bedekte haar gezicht:
« Nee! Ik—ik dacht dat hij gescheiden was! »
Collins trok zijn wenkbrauw op:
« Wil je de hotelrekening van vorige maand zien? Of de sms’jes over je ‘plan om het huis over te nemen’? »
Alicia zweeg.
—
## **7. LAATSTE DEEL – OORDEEL**
Collins schikte de papieren, zijn stem helder:
Op basis van het bewijsmateriaal heeft de rechtbank geoordeeld:
– Het eigendom behoort volledig toe aan mevrouw Carter.
– De heer Halden moet een schadevergoeding betalen voor financiële en emotionele schade.
De heer Halden zal strafrechtelijk worden onderzocht wegens eigendomsfraude.
« Mevrouw Barnes zal, indien zij medeplichtig is, verantwoordelijk worden gehouden. »
De rechtszaal was doodstil.
Mark probeerde te pleiten:
« Emily… dat kan ik niet doen. Wij… wij hielden van elkaar. »
Ik stond op:
« Mark, je hebt me niet alleen verraden. Je hebt geprobeerd mijn leven te verwoesten. Ik heb er gewoon voor gekozen om je tegen te houden. »
Alicia draaide zich naar Mark om:
« Oh mijn God, ik kan het niet geloven! Je zei toch dat alles goed zou komen! »
Susan mompelde:
« Waarom is het zo gelopen? »
Collins sloeg met de hamer:
**“Het proces is voorbij.”**
—
## **8. HET EINDE**
Toen ik de rechtbank uitliep, waaide de koude herfstwind door mijn haar. Maar deze keer had ik het niet koud.
Mark stond op afstand, vastgehouden door de politie voor verder onderzoek naar het bewijsmateriaal.
Alicia liep huilend en vloekend weg.
Susan keek me niet meer aan.
Misschien begreep ze het wel: de persoon die zij als een geldwolf beschouwde, was de enige die nooit een cent van zijn of haar familie had aangenomen.
Ik pakte mijn telefoon en stuurde een berichtje naar mijn advocaat:
« Dank u wel. Alles is volgens plan verlopen. »
Hij antwoordde:
