Evlyn zeeg even, de spatel zweefde boven het fornuis terwijl ze naar haar zoon luisterde. Haar gedachten waren nog steeds vertroebeld door woede en verwarring van de vorige dag, maar zijn toon was nu anders – zachter, bijna smekend. « Michael, ik zag wat ik zag. Wat valt er nog meer uit te leggen? » antwoordde ze, terwijl ze probeerde haar stem beheerst te houden.
« Luister alsjeblieft even naar haar. Het is niet wat je denkt, » hield Michael vol. Er klonk een urgentie in zijn stem die Evelyn niet kon negeren. Ze zuchtte en keek naar Lily, die vrolijk aan de keukentafel zat te tekenen. Haar blote hoofd weerkaatste het ochtendzonlicht.
« Oké, » gaf Evelyn toe, « maar ze moet wel een goede reden hebben voor dit alles. » Nadat ze de telefoon had opgehangen, voelde Evelyn een knoop in haar maag ontstaan. Ze wilde geloven dat er een logische verklaring voor was, maar haar instinct vertelde haar iets anders.
Tegen de middag arriveerde Claire bij Evelyns huis. Ze zag er ingetogener uit dan de dag ervoor, haar gebruikelijke zorgeloze houding maakte plaats voor een vleugje nervositeit. Evelyn ontmoette haar bij de deur, haar armen over elkaar, haar uitdrukking een mengeling van scepsis en bezorgdheid.
« Bedankt dat ik mocht langskomen, Evelyn, » zei Claire zachtjes, haar ogen neergeslagen.
« Ik luister, » antwoordde Evelyn, terwijl ze Claire naar de woonkamer leidde. Ze zaten tegenover elkaar, de stilte tussen hen in als een strak gespannen draad.
Claire haalde diep adem en friemelde met haar vingers aan de zoom van haar blouse. « Ik weet nog hoe het er gisteren uitzag, en het spijt me hoe ik ermee omging, » begon ze. « Eerlijk gezegd was het bedoeld als iets leuks. Een vriendin van mij is een haarstylist in opleiding en had wat oefening nodig. Ze bood aan om Lily een speelse knipbeurt te geven, gewoon iets anders. »
Evelyns ogen vernauwden zich. « En je hebt er niet aan gedacht om Lily te vragen hoe ze erover dacht? »
