De kamer werd stil. De crematiekamer was klaar, de kist gleed naar de oven, toen plotseling—
een schreeuw weerklonk vanuit de kist.
Maryanne bevroor, haar hand greep haar gezwollen buik. Zes maanden zwanger, ze had haar vader al te snel verloren. Maar die stem was van hem. Haar vader, Petro Andrews, de miljardair hotelmagnaat waarvan iedereen dacht dat hij drie dagen eerder was overleden aan een plotselinge hartaanval.
“Stop!”schreeuwde ze, haar stem barstte van angst. “Doe het niet! Open de kist!”
Hijgen golfde over het crematorium. Familieleden keken om zich heen, onzeker of verdriet haar geest had vertroebeld. Maar Maryanne had het zich niet voorgesteld – ze kende de stem van haar vader beter dan wie dan ook.
Rachel, haar stiefmoeder van slechts een jaar, stapte snel naar voren. Haar perfecte make-up verbergt de irritatie in haar ogen niet. “Mary, je bent uitgeput. Je hebt rust nodig. Je vader is weg. Laat hem gaan. Haar toon was glad, bijna geoefend.
En toen legde Michael, Maryanne ‘ s man, een hand op haar schouder. “Schat, denk aan de baby. Meer stress heb je niet nodig. Het was waarschijnlijk een geluid uit de oven.”
Maar Maryanne trok zich terug, haar hart klopte. Er was iets mis-vreselijk mis. Waarom was haar vader, slechts 45, gezond en sterk, zo plotseling gestorven? Waarom had Rachel zo snel op crematie aangedrongen, ook al had hij altijd gezegd dat hij een familiegraf wilde?
De crematoriumwerker aarzelde, zijn hand trilde over de hendel. De stilte verstikte. Maryanne ‘ s ogen waren op hem gericht. “Als je die kist verbrandt zonder te controleren, en mijn vader leeft daarbinnen, zal het moord zijn.”
Haar woorden sneden door de kamer als een mes. Uiteindelijk gaf de manager het bevel: “Open het.”
Het deksel van de kist krakte open. Maryanne hield haar adem in. Binnenin lag Petro Andrews-zijn huid bleek, zijn lichaam stil. Maar toen, flauw, bewoog zijn borst. Zijn hand trilde tegen zijn shirt. Hij leefde nog.
De kamer barstte uit in chaos. Rachel ‘ s gezicht was leeg van kleur. Michael mompelde iets onder zijn adem. Maryanne viel op haar knieën, snikkend van opluchting. Haar vader was vergiftigd, niet vermoord. En nu, met de waarheid op het punt om naar boven te komen, was de nachtmerrie nog maar net begonnen.
Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
