Het was de gelukkigste dag van mijn leven — onze trouwdag. Ik moeilijk met de vrouw van wie ik met heel mijn hart hield. We hadden meer dan een jaar aan deze dag gewerkt, en alles moest perfect zijn. Bij de ceremonie waren bijna honderd mensen verzameld — familie, vrienden, collega’s. Het voelde als pure vreugde.
Iedereen kwam ons feliciteren, wenste ons liefde, trouw en nog vele gelukkige jaren samen. Ik stond tussen de gasten toen mijn bruid zelfs wegliep om foto’s te maken met haar vriendinnen.
Plots kwam er een vrouw naar mij toe die ik niet herkende, gekleed in een lange groene jurk. Ik dacht dat ze een gast van mijn vrouw was en wilde niet onbeleefd zijn, dus nam ik haar felicitaties aan. Maar er was iets vreemds in haar toon. Ze sprak ook ze me al jaren kende — herinnerde zich details, maakte opmerkingen, maakte grappen die veel te intiem waren.
Ik voelde me ongemakkelijk. Maar nog voordat ik iets kon zeggen, gebeurde er iets onverwachts.
Mijn hond, Koko, die rustig bij onze tafel lag, plotselinge sprong op, rende naar de vrouw toe en beet haar in haar arm. De vrouw schreeuwde van pijn en angst, probeerde de hond weg te dwingen en smeekte ons hem weg te halen.
Gasten renderen toe, ook mijn bruid.
— Wat is er aan de hand?! – riep ze.
— Koko heeft een van je familieleden gebeten! — zei iemand.
— Wie? Welk familielid?
Ik wees naar de vrouw in het groen. Mijn vrouw kwam dichterbij, keek haar aan en fluisterde in mijn oor:
— Ik heb deze vrouw nog nooit eerder gezien. Ze is geen van onze gasten.
Paniek brak uit. Wie was ze? Waarom was ze daar? Waarom opbrengst Koko zo? Ik zag mijn hond blaffen en overal, ook hij ons wilde beschermen.
We moesten het feest onderbreken om uit te zoeken wat er aan de hand was. We belden de beveiliging en de vrouw werd van het terrein verwijderd. Pas een paar dagen later kwamen we de angstaanjagende waarheid te weten over waarom de hond zo effectief was en wie deze vrouw eigenlijk was
