Uiteindelijk sloeg David van de hoofdweg af en reed een kleinere, gebarsten asfaltweg op. Ze stopten bij een lang, laag gebouw met een vervaagd bord met de tekst « Desert Bloom Assisted Living ». Het was schoon, maar volkomen verstoken van vreugde, een plek van wachten, niet van leven. Dit was de gevangenis die Beth voor haar ouders had gebouwd.
David zette de auto in de parkeerstand en zette de motor af. De plotselinge stilte was dik van onuitgesproken emotie. Hij keek zijn zoon in de achteruitkijkspiegel aan.
« Kom op, zoon, » zei hij met een zachte maar vastberaden stem, vervuld van een zowel treurige als helende bedoeling. « We gaan je grootouders halen. »
Het verhaal eindigde niet met wraak. Het eindigde met een redding. Ze hadden een monster uit hun familie verloren, maar nu stonden ze op het punt de slachtoffers van haar wreedheid naar huis te halen en hun leven niet op een fundament van perfecte leugens te herbouwen, maar op de moeilijke, mooie en onbreekbare basis van de waarheid.
