Het gewicht van stilte
Die nacht, terwijl Ryan in zijn cel lag, drukte de stilte zwaarder dan welk slot of ketting dan ook. Er was geen grijns, geen sarcastische opmerking – alleen de herinnering aan de trillende stem van zijn moeder.
Het waren niet de tralies die hem bang maakten. Het was het besef dat als hij niet zou veranderen, hij de enige persoon zou kunnen verliezen die nooit was gestopt met vechten voor hem.
Voor het eerst in jaren verscheen er een barst in de muur van arrogantie die hij had gebouwd. En door die spleet begon het flauwste sprankje hoop te schijnen
