Een onverwachte vorm van vrede
Een week later legde ik de brief in een doosje naast mijn bed. Niet als symbool van verlies, maar als herinnering aan liefde.
Mijn zus is ergens daarbuiten, eindelijk haar eigen leven leidend. Natuurlijk doet haar afwezigheid nog steeds pijn. Natuurlijk hoop ik nog steeds op haar terugkeer. Maar nu begrijp ik waarom ze is vertrokken.
Toen ik de brief met de rest van de familie deelde, werden oude wonden niet opnieuw opengereten. Integendeel, ze begonnen te helen. We begonnen haar weer met tederheid te herinneren in plaats van met verdriet.
Elke avond fluister ik in het donker een stille gedachte: dat ze op een dag weer door onze deur zal stappen. Vrij van verwachtingen. Verwelkomd met begrip, vergeving en open armen.
De brief gaf niet alle uitleg. Maar hij bood me iets waar ik de hoop al op had opgegeven: een soort afsluiting. Of misschien wel het begin van vrede.
