— Zeer. Hoe is het met je poesje? Ben je je kleurtje al kwijt?
Zijn gezicht vervormt.
“Weet je wel waar je het over hebt?”Ik ben een man in de bloei van mijn leven! Ik heb emoties nodig, Passie! Wat kun je me geven? Gewoon verveling!
“Ik zou je anderhalf jaar van ons spaargeld kunnen geven, – antwoord ik. “Maar je hebt het al uitgegeven.”
Hij zwaait. Ik sluit mijn ogen. Maar er was geen klap.
Victoria, gaat het?
Ik open mijn ogen en er ligt een roman voor me. Alleen is hij nu helemaal anders: in een zakenkleding, netjes gekamd, naast twee mannen in dure jassen.
Oleg werd weggeblazen door de wind. Hij zit in de sneeuw en wrijft over zijn kaak.
“Ben jij dat?”- Ik geloof het niet. – Een roman?”
“Dat ben ik,” glimlacht hij. – Ik beloofde een baan te vinden, maar dat deed ik. Ik kan nu voor mezelf zorgen.
Toen barstte ik uit. Ik huilde van alles tegelijk-wrok, vermoeidheid, verrassing. Hij pakte mijn hand en zette me in de auto.
“Laten we naar mijn huis gaan”, stelt hij voor. – Ik zal je alles vertellen zoals het was.
We dronken thee en praatten thuis. Het bleek dat hij die avond niet alleen naar het nieuws keek — er was een advertentie voor een baan in een groot ontwerpbureau. Er was een ervaren specialist nodig, maar de jongeren werden niet in aanmerking genomen. Hij ging er vlak na mijn huis heen.
“Ze werden op proef geaccepteerd”, zegt hij. – En onlangs overgeplaatst naar het personeel. Het salaris is goed, het sociale pakket, carrièremogelijkheden.
– Gefeliciteerd! – Ik ben oprecht blij. “En de vrouw?”
“Ze zegt dat ik nu een vreemde voor haar ben,” glimlacht ze bitter. Het blijkt dat ze al heel lang met iemand anders uitgaat. Ik zocht gewoon een excuus om te vertrekken.
Liefde voor de eerste moeilijkheden, ik knik.
– Het blijkt, ja.
We zijn stil. En plotseling zegt hij:
Victoria, misschien is dit een teken? Misschien moeten we iets nieuws beginnen?
Ik kijk hem aan en denk: en waarom niet? Met Oleg besefte ik hoe ik dat niet moest doen. Maar met Roman is het anders. Stil, dieper, echt.
“En als het niet werkt?- Ik vraag het.
“Misschien wel,” antwoordt hij. – Het wordt toch niet erger.
Het is waar. Het wordt niet erger.
Acht maanden zijn verstreken. De scheiding was snel afgerond-Oleg had niet eens ruzie. Blijkbaar bleek de relatie met de “kat” serieus te zijn. Laat hem leven.
Roman is nog niet bij me ingetrokken, hij zegt dat het niet nodig is om te haasten. Maar elke dag komt. Hij zal boodschappen brengen, iets maken, of gewoon naast me zitten en we zullen praten.
Ik realiseerde me het belangrijkste ding — liefde is niet alleen passie en romantiek. Dit is vertrouwen, respect en steun. Wanneer een persoon je niet waardeert om je uiterlijk of leeftijd, maar gewoon om wat je bent.
Roman heeft onlangs een aanzoek gedaan. Het is niet pretentieus, zonder ringen en bloemen. Hij zei net::
Vika, laten we trouwen. Het is normaal, menselijk gesproken, zonder spelletjes.
Ik ging akkoord. Omdat ik weet dat je een echte toekomst met hem kunt opbouwen. Niet op Zand, maar op een stevig fundament.
We plannen een bescheiden bruiloft — in het voorjaar, voor geliefden. Zonder al te veel glitter is het leven al onvoorspelbaar genoeg.
