Alejandro zei niets. Hij knikte kort en schoof de brancard naar voren.
De bevalling was riskant geworden. Valeria’s bloeddruk daalde enorm, de hartslag van de foetus verzwakte en er moest snel worden ingegrepen. Alejandro bleef echter kalm en zijn team, gespannen maar verenigd, werkte synchroon.
Na bijna veertig vermoeiende minuten werd de baby geboren.
Toen Alejandro de baby in zijn armen nam, verstijfde hij opnieuw.
De baby had dezelfde donkere, diepe ogen en identieke kuiltjes als Alejandro als jongen.
Zijn pols bonsde; geluiden in de kamer waren wazig. Hij werd getroffen door de kleine, druppelvormige moedervlek op de schouder van de baby – een zeldzaam familievlekje, doorgegeven van grootvader op vader.
De verpleegster strekte haar hand uit om de pasgeborene aan te nemen, maar Alejandro aarzelde voordat ze hem uiteindelijk overhandigde. Ze streek zachtjes over de wang van de jongen en droeg hem toen om gewassen en ingepakt te worden.
Valeria, die uitgeput op bed lag, vermeed zijn blik toen hij dichterbij kwam.
« Waarom… waarom heb je het me nooit verteld? » Alejandro mompelde hees.
