De kamer werd stil. Het enige geluid dat te horen was, was het zachte snikken van Lily uit de andere couveuse.
Kylie slikte moeizaam. Ze had de dood al eerder gezien, maar dit was anders. Iets in haar liet haar niet ontsnappen. Misschien kwam het doordat ze zelf een tweelingzus had die in het kraambed was overleden – een verdriet dat ze nooit helemaal had begrepen.
Megan was zwak, maar bij bewustzijn genoeg om te vragen: « Mag ik… mag ik ze zien? Allebei? » Haar stem trilde van een mengeling van liefde en wanhoop.
Kylie aarzelde. Het was ongebruikelijk om een dood kind bij een ander te brengen, maar toen ze de tranen in Megans ogen zag, kon ze niet weigeren.
Ze pakte Grace’s kleine lichaampje op, gewikkeld in een zachtroze deken, en droeg haar naar de couveuse, waar Lily vredig ademhaalde. « Even maar, » fluisterde Kylie in zichzelf, met tranen in haar ogen.
Terwijl ze Grace voorzichtig naast haar tweelingzusje legde, bewoog Lily. De pasgeborene rekte zich uit – met een zachte, trillende beweging – en legde haar kleine handje op de borst van haar zusje.
Kylie zuchtte zachtjes.
Een fractie van een seconde dacht ze dat het gewoon een reflex was. Maar toen piepte de monitor. Een. Twee. Grace’s hartslag, die voorheen stabiel was geweest, werd weer normaal.
Kylie’s knieën knikten terwijl ze ongelovig naar het scherm staarde. « Oh mijn God… » fluisterde ze.
Grace’s hartslag kwam weer terug.
Een paar seconden lang bewoog niemand in de kamer. Het zwakke signaal op de monitor werd sterker en constanter. Kylie knipperde snel met haar ogen, bijna bang dat ze het zich inbeeldde.
« Dokter! » riep ze, haar stem brak. « Ze neemt op! »
Het medische team haastte zich terug, hun ongeloof was van hun gezicht af te lezen. De neonatoloog boog zich over Grace heen en controleerde haar vitale functies opnieuw. « We hebben een pols, » mompelde hij. « Hoe is dat mogelijk? »
Binnen enkele minuten gonsde het weer in de kamer: het zuurstofgehalte werd aangepast, er werden hartmonitoren aangesloten en adrenaline-injecties werden klaargemaakt. Grace’s kleine borstkas ging op en neer met de ademhaling van haar zus.
Kylie kon nauwelijks ademhalen. « Niet stoppen, » fluisterde ze. « Blijf bij haar, schat. »
Tegen zonsopgang kon Grace zelfstandig ademen: zwak maar levend.
