Het was half twee ‘s nachts toen Kylie Dawson op de klok boven de neonatale intensive care keek. Ze was al meer dan achttien uur wakker. TL-lampen zoemden zachtjes boven haar hoofd en het ritmische gepiep van monitoren vulde de steriele lucht. Uitgeput maar alert paste Kylie de zuurstofslang van de premature baby aan en dwong zichzelf om door te gaan.
Ze had bijna twaalf jaar als verpleegkundige op de neonatale intensive care gewerkt. Ze had wonderen en verdriet meegemaakt. Maar ze was niet voorbereid op het telefoontje dat die nacht via de intercom binnenkwam.
