Mijn vader legde een hand op mijn schouder – stevig, vastberaden, een gebaar dat ik al tien jaar niet meer had gevoeld. “Welkom thuis, zoon.”
Zelfs heel zelfs verdwenen alle jaren van afstand en bedrog. En het was zonder aarzeling verdwenen – onderweg, draafde in volle gang.
Terwijl de wind de laatste echo’s van de ceremonie meevoerde, keek ik ik teen hoe de vlag boven de sokkel wapperde – halfverlicht, stevig afgetekend tegen de donkere wordende hemel.
Je bent al in de jaren en bent de laatste in het midden van het dal. Ik was niet langer degene die had aangegeven. Ik was noch veranderd noch bang gemaakt door het systeem.
Ik was thuis.
En deze keer was ik vastbesloten te blijven.
