Ze klom op het bed en klemde zich stevig vast aan zijn shirt, alsof ze hem vasthield. Toen fluisterde ze, haar stem trillend door de stille kamer:
“Ik heb je vandaag weer gemist… Het spijt me dat ik onze baby niet kon houden… Ik had het mis… Wees alsjeblieft niet meer boos op me.”
Ethan hield zijn adem in. Tranen wellen op in zijn ogen terwijl hij haar zag huilen tegen de stof van zijn shirt, een aandenken aan haar hart.
De ‘vuile’ lakens waren niet het bewijs van verraad waar hij bang voor was geweest. Ze waren doordrenkt met haar tranen.
Ethan begroef zijn gezicht in zijn handen, verpletterd door schuldgevoel. Terwijl hij achter promoties en vergaderingen aan was gerend, had zij in haar eentje hun huis en hun liefde in stand gehouden.
De volgende ochtend hield hij het niet langer uit. Hij reed vroeg naar huis, zonder te waarschuwen.
Lily was buiten de was aan het ophangen toen hij achter haar kwam staan en zijn armen om haar middel sloeg. Ze schrok even, maar glimlachte toen verbaasd.
‘Je bent vroeg terug! Is er iets gebeurd?’
Hij drukte zijn gezicht tegen haar schouder, zijn stem trillend.
