Zeven dagen later verlieten ze het penthouse met een paar koffers. Geen meubels. Geen kunst. Geen dure souvenirs. Alleen de realiteit.
Ik liet ze een bescheiden appartement voor zes maanden na, wat tegoedbonnen voor eten en drinken, en een lijst met klusjes. Niet uit zwakte, maar uit vrije wil.
Toen de liftdeuren achter hen dichtgingen, keerde de stilte terug. Maar dit keer was het licht.
Het laatste zwarte kaartje lag nog op de toonbank. Ik pakte het op, bekeek het even en sneed het toen boven de prullenbak doormidden.
Het scherpe geluid van brekend plastic galmde door de lege ruimte.
Mijn naam stond op de eigendomsakte. Mijn geld was veilig. En voor het eerst in lange tijd had ik mijn leven helemaal zelf in handen.
