Sofia keek hem nog een laatste keer aan. Hij wist nog niet dat hij haar morgen “baas” zou moeten noemen.…
De telefoon in mijn zak trilde zachtjes. Geen dramatische berichten-alleen een herinnering aan de vergadering, een waarschuwing van de bank en een post van de HR-afdeling:
“We bevestigen dat u morgen om 9.00 uur de functie van directeur van de afdeling zult aannemen. De officiële informatie wordt tijdens de ochtendvergadering bekendgemaakt.”
Ze haalde diep adem en stond op uit haar stoel. Het appartement zag er hetzelfde uit, maar er was niets in zoals voorheen.
Sofia heeft die nacht niet geslapen. Ze huilde niet. Ze schreeuwde niet. Ze lag gewoon in bed, luisterend naar de stilte, met gedachten als de stroming van een rivier. Alexander ‘ s woorden, zijn uiterlijk, zijn “op 40, niemand is geïnteresseerd in je meer” draaiden in mijn hoofd. Het bracht geen tranen. Het was als een vervaagde schaduw van iets dat er niet meer toe deed.
‘S morgens dronk ze koffie in stilte. Ze droeg een grijs pak, haar favoriete oorbellen en delicate make-up. Ze schoof haar schouders recht en keek naar haar spiegelbeeld in de spiegel. Ze was er klaar voor. Niet alleen voor een nieuwe baan, maar voor een heel nieuw leven.
Toen ze de vergaderzaal binnenkwam, stopten de gesprekken. Iedereen keek in haar richting, verrast, nieuwsgierig, misschien een beetje onzeker. Alexander zat op de derde rij. Hij keek haar aan met een mengeling van woede, schok en.. Schaamte?
‘Goedemorgen allemaal,’ zei ze rustig. – Bedankt voor je komst.
De president stond op, schudde haar de hand en kondigde haar promotie officieel aan. Er was een applaus. Verschillende mensen glimlachten dankbaar. De anderen werden stil en probeerden misschien uit te zoeken hoe ze daar nu stond.
Sofia ging zitten in haar nieuwe plaats, precies waar Alexander gisteren had gepland te zitten als het “hoofd van de afdeling. Ze opende haar notitieboekje, paste haar pen aan en glimlachte een beetje. Voor mezelf, niet voor hem.
In de namiddag hield hij een reeks bijeenkomsten met het team. Ze luisterde aandachtig, stelde specifieke vragen en schreef ze op. Ze verraste iedereen met haar kalmte en professionaliteit. Ze hoefde niet te bewijzen dat ze geschikt was. Ze deed het gewoon.
Alexander zwijgt. Het was pas na zestien uur, toen ze elkaar toevallig bij de lift ontmoetten, dat hij zachtjes sprak.:
“Sofia, kan ik je even spreken?”
