Tegen het vallen van de avond begonnen de inconsistenties aan het licht te komen. Dr. Hughes had geen elektrocardiogram gemaakt. Hij was minder dan vijf minuten in de kamer geweest. Margaret had een voorgeschiedenis van ernstige hypoglykemie, maar de arts had haar bloedsuikerspiegel niet gecontroleerd. Uit ziekenhuisdossiers bleek dat hij die ochtend meerdere spoedgevallen had behandeld. Uitputting en haast hadden zijn oordeel vertroebeld.
Toen de waarheid bekend werd, verspreidde die zich razendsnel. Een rouwende vrouw had Olivers smeekbede op haar telefoon opgenomen, en legde precies vast hoe hij riep: « Alsjeblieft, ze leeft nog! » De beelden stroomden over op sociale media. Binnen enkele uren was het landelijk nieuws.
De publieke verontwaardiging was groot. Het ziekenhuis schorste Dr. Hughes en startte een formeel onderzoek. Journalisten omsingelden het huis van Gray en eisten interviews. Edward weigerde ze allemaal. Hij bracht zijn dagen zwijgend door bij het raam, starend naar de tuin die Margaret had aangelegd.
Toen het officiële medische rapport binnenkwam, werd de grootste angst van alle ouders bevestigd.
Patiënt heeft een reversibel diabetisch coma gehad. Ten onrechte overleden verklaard. Doodsoorzaak: verstikking door vroegtijdige begrafenis.
Edward las de woorden hardop voor, zijn stem brak. « Ze ademde. En ik heb haar begraven. »
Weken verstreken voordat hij in het openbaar kon spreken. Toen hij dat eindelijk deed, leek zijn gezicht uit steen gehouwen. Camera’s vulden zijn woonkamer terwijl hij het volk toesprak.
« Ik wil geen wraak, » zei hij. « Maar dit kan niet meer gebeuren. Een polsslag is geen bewijs van de dood. Een fout als deze steelt wat geen enkele verontschuldiging kan teruggeven. »
Zijn verklaring bracht het parlement in beweging. Medische raden kwamen in spoedvergadering bijeen. Binnen enkele maanden werd een nieuwe wet, de Margaret’s Law, voorgesteld, die onafhankelijke verificatie en langdurige observatie vereiste voordat een overlijdensakte buiten een ziekenhuis kon worden ondertekend.
Voor Edward en Oliver bracht de hervorming echter geen troost. Elke nacht droomde de jongen van de stem van zijn moeder die vanuit het donker riep. Elke ochtend werd Edward wakker met de herinnering aan haar handen op het deksel van de kist.
