« Je bent ondankbaar! Je woont hier gratis, en zó bedank je mij?! »
Toen greep mijn vader, die laat in de avond thuiskwam, voor het eerst in lange tijd in…
« Trudy, hou op. Mia heeft gisteren alles gedaan. Ze heeft je feestje georganiseerd, de hele dag geholpen, en jij hebt haar voor iedereen vernederd. En nu geef je haar de schuld dat ze je geen vaatwasser heeft gekocht? Ze is een middelbare scholier, niet je bank! »
Een diepe stilte vulde de kamer. Trudy wist niet wat ze moest zeggen. Ze draaide zich om en liep de trap op naar haar kamer, waarbij ze de deur dichtsloeg.
Ik stond daar, verstijfd, en keek toen naar mijn vader. Hij kwam naar me toe, omhelsde me en zei zachtjes:
« Het spijt me. Ik had eerder moeten ingrijpen. »
Voor het eerst in twee jaar voelde ik mij gehoord.
Misschien zouden de dingen eindelijk veranderen.
