Dagen later was de jongen trots: hij had zijn geld gespaard om kleurpotloden te kopen voor zijn verjaardag, voor zijn vriendin Miko – met zijn ‘spaargeld’, terwijl mama naast hem bij de kassa van de boekwinkel stond en het verschil betaalde. Hij vroeg me ook om te schrijven: ‘Van je klasgenootje.’ Ik keek naar papa Dan – hij knikte, zijn ogen warm als het licht in een kerk op een zondagmiddag.
Ik begreep het: mijn jeugd was verstoken van een vader, maar het leven gaf me een belangrijk geschenk: een oom die, hoewel geen biologische verwant, warm en genereus is als een broer. Die liefde is soms meer waard dan bloed.
Die avond liet ik drie zinnen achter op het nachtkastje van mijn zoon:
Alsjeblieft – / Geen geheimen.
Vertel de waarheid – / Wees niet bang.
Dank je wel – / Al is het maar iets kleins.
Toen pakte ik mijn telefoon en veranderde de contactnaam van « Tito Dan » in « Papa Dan ». Ik voelde die twee woorden « Papa » in mijn hand en een andere warmte vulde me. In de keuken kookte mijn oom water om warme chocolademelk voor mijn zoon te maken, terwijl hij zachtjes een oud liedje zong. Ik voelde plotseling dat dit huis, te midden van de drukte van Manilla, vredig was op de simpelste manier: elkaar vertrouwen, elkaar iets leren en elkaar echt liefhebben.
