Hij draaide zich om toen ze hem riep en bleef stokstijf staan. Hun blikken ontmoetten elkaar – verward maar vriendelijk.
Emma rende de laatste paar stappen, haar horloge vasthoudend. Ze was buiten adem, haar haar plakte aan haar gezicht.
« Je hebt dit laten liggen, » zei ze met trillende stem.
Johnny keek op het horloge. Zijn gezicht verzachtte.
« Dat was niet mijn bedoeling, » zei hij zachtjes.
Emma’s ogen werden vochtig. « Ik wist nog wat ik geschreven had. Ik was vergeten wie ik was, Johnny. »
Hij keek haar aan – echt aankijkend – en knikte toen langzaam. « Nou, onthoud het nu maar. »
Ze knikte zachtjes. « Kom alsjeblieft terug. Ik zal de gevolgen dragen. »
Ze pauzeerde even en glimlachte toen even. « Goed. Maar je kunt het maar beter goed doen. »
De volgende ochtend zat Emma aan haar bureau te wachten. Haar handen rustten kalm op het hout, hoewel haar hart niet kalm was.
Het oude horloge om haar pols tikte zachtjes, een herinnering elke seconde: wees trouw.
De deur ging open zonder te kloppen. Linda Carlisle stapte naar binnen, kin omhoog en ogen scherp. Achter haar liep Trent, met hangende schouders en handen in zijn zakken. Hij leek nu niet zo verwaand.
« Ik zie dat de conciërge er nog is, » zei Linda met een langzame, tevreden glimlach. « Je hebt je keuze gemaakt. »
Emma stond op met een vastberaden stem. « Dat heb ik. En vandaag neem ik afscheid. »
Linda’s ogen lichtten op en er verscheen een glimlach. « Goed. Je zult er geen spijt van krijgen. »
Emma draaide zich naar Trent. « Tot ziens, Trent. Je bent van school gestuurd. »
