« Ik… ik wilde het. Maar alles om me heen viel uit elkaar. Mijn ouders zetten me onder druk, jij verdronk in je werk… Ik dacht dat je me zou haten, ik dacht dat je me zou verlaten… »
Andrei bleef zwijgend staan totdat de verpleegster de pasgeborene teruggaf, nu ingepakt en warm. Zijn handen trilden terwijl hij zijn zoon in zijn armen wiegde. Een golf van herkenning en openbaring overspoelde hem en wekte iets oers in hem op: een vaderinstinct.
« Valeria… het maakt niet uit wat er eerder is gebeurd. Ik zal jou en onze zoon nooit in de steek laten, » zei hij met een vastberaden stem.
Uiteindelijk keek ze naar hem op. Haar ogen waren rood van de tranen, maar er straalde een fragiele hoop uit.
Vanuit de gang klonk het gehuil van een pasgeboren baby. Het kondigde niet alleen zijn geboorte aan, maar ook de wedergeboorte van twee zielen die elkaar ooit hadden verloren.
Afbeeldingen dienen uitsluitend ter illustratie.
Dit verhaal is geïnspireerd op verhalen uit het dagelijks leven van onze lezers en geschreven door een professionele schrijver. Eventuele gelijkenissen met echte namen of plaatsen berusten op puur toeval. Alle afbeeldingen dienen uitsluitend ter illustratie.
