De vreemdeling kwam dichterbij en sprak voor het eerst meer dan een paar woorden. ‘Je hebt het juiste gedaan,’ zei hij eenvoudig, zijn stem laag en kalm, maar met een onmiskenbare kracht. ‘De meesten zouden allang daarvoor hebben opgegeven.’
‘Dank u wel,’ antwoordde ze aarzelend. ‘Ik… ik begrijp eigenlijk niet waarom u me geholpen hebt.’
‘Waarom juist deze schoenen?’ Hij pauzeerde even en bekeek haar aandachtig, alsof hij wilde inschatten of ze de waarheid wel aankon.
‘Soms kan het kleinste gebaar alles veranderen. Andere keren is het de eerste stap naar een leven dat op je wacht om het te omarmen.’ Haar ogen hadden een diepte die Laya’s hart sneller deed kloppen.
‘Wil je dit leven, Laya?’ De vraag hing zwaar en beladen in de lucht. Ze wilde knikken, ja zeggen, maar haar instinct waarschuwde haar om voorzichtig te zijn.
Wie was hij eigenlijk? Wat verwachtte hij van haar? Toch ontwaakte er iets in haar hart. Het besef dat ze deel was gaan uitmaken van een verhaal dat groter was dan zijzelf. Een verhaal dat al begonnen was voordat ze wist dat het bestond.
En plotseling draaide de vreemdeling zich om en liep zonder een woord te zeggen weg, haar alleen achterlatend bij de fontein, haar hart bonzend, haar schoenen doorweekt en met een miljoen onbeantwoorde vragen.
Zou ze hem kunnen volgen naar deze onbekende wereld? Was het geluk, het lot, of iets complexers dat hen samen had gebracht? En bovenal, wat wilde hij nu echt van haar? Laya had geen idee, maar ze wist dat haar leven voorgoed veranderd was.
