‘Mag ik je schoenen lenen voor mijn diploma-uitreiking?’ vroeg het arme meisje, haar handen trillend terwijl ze haar versleten sneakers vastklemde. Ze wist niet dat de man voor haar niet zomaar iemand was, maar een miljonair en CEO wiens beslissingen levens in een oogwenk konden veranderen. Ze keek hem vol wanhopige hoop aan, haar dromen aan een zijden draadje.
Maar hij keek haar aan met een stille, intense blik die haar hart sneller deed kloppen. Ze vroeg zich af of vriendelijkheid of oordeel de overhand zou krijgen. Hij glimlachte even. Maar wat hij vervolgens deed, schokte iedereen en deed haar zich afvragen of deze vreemdeling de sleutel in handen had tot een leven waar ze alleen maar van had gedroomd. Wie was hij eigenlijk, verborgen onder zijn maatpak? En waarom bleven zijn ogen op haar rusten alsof hij haar verhaal al kende? Zou het lenen van haar schoenen op een dag echt alles voor haar kunnen veranderen? Of was dit het begin van iets veel groters, iets veel onverwachts, dan ze beiden hadden kunnen voorzien?
De regen had de gebarsten stoep van Eastwood Street doorweekt en de goten van de stad in miniatuurriviertjes veranderd. Laya Dawson klemde haar dunne jas om haar schouders en trok bij elke stap een pijnlijk gezicht. Haar versleten sneakers volgden het tempo, doorweekt van het water. Haar beurs dekte nauwelijks het collegegeld, en het extra geld ging op aan huur en boodschappen, waardoor er weinig overbleef voor kleding of iets wat ook maar enigszins waardig was.
Vandaag was anders. Vandaag was haar diploma-uitreiking, en ze had zichzelf beloofd dat ze niet in die afgetrapte sneakers zou verschijnen die haar door vier slopende jaren op de universiteit hadden gesleept. Ze had gehoopt, misschien wat naïef, dat er op tijd een wonder zou gebeuren. Ze had niet verwacht dat dat wonder recht voor haar zou staan, in een stijlvol pak dat eruitzag alsof het zo van een fotoshoot kwam in plaats van van een regenachtige straathoek.
Laya aarzelde en keek naar de gepoetste leren schoenen die hij droeg, waar de zwakke glans van een horloge om zijn pols de laatste regendruppels ving. Ze had geen idee wie hij was, maar iets aan zijn houding – kalm, zelfverzekerd, krachtig – zorgde ervoor dat haar maag zich omdraaide van bewondering en angst. ‘Mag ik je schoenen lenen voor mijn diploma-uitreiking?’ vroeg ze, bijna struikelend over haar woorden.
Zijn stem was nauwelijks hoorbaar boven het lawaai van het verkeer en de banden die door het water spatten. De student kantelde zijn hoofd alsof hij uit een totaal andere wereld kwam. Er was geen ongeduld, geen neerbuigendheid, alleen nieuwsgierigheid, bijna als een raadsel dat zich plotseling aan hem had voorgedaan. « Mag ik mijn schoenen lenen? » herhaalde hij, terwijl er een lichte, geamuseerde glimlach op zijn lippen verscheen.
‘Ja,’ antwoordde Laya, terwijl ze naar haar sneakers keek. ‘Die van mij?’ Ze zweeg even, beschaamd, wetende dat woorden de jarenlange strijd, de nachten huilend over studiebeurzen en bijbaantjes, de vermoeidheid die aan haar botten kleefde, niet konden beschrijven. Even leek de straat stil te staan. Voetgangers liepen onverschillig voorbij.
Maar in die kleine bubbel van striemende regen en stadslawaai leek de tijd voor hen beiden te vertragen. Hij knikte langzaam, bijna onmerkbaar. Maar in zijn ogen lag een zwaarte die zijn hart sneller deed kloppen. ‘Waarom niet?’ zei hij uiteindelijk, zijn stem kalm en welluidend. ‘Maar waarom ik?’ Laya knipperde met haar ogen.
