— …gevonden… gevallen…
En toen begreep ik alles. Hij kon gewoon niet praten. Ik moest mijn portemonnee hebben laten vallen toen ik de winkel uitging. Hij had het gezien en was me op blote voeten over het koude asfalt gevolgd, zonder me te kunnen roepen.
Ik stond verstijfd. Nog een moment geleden zag ik hem als een bedreiging — maar hij wilde me alleen teruggeven wat ik verloren had.
Ik schaamde me voor mijn angst, en omdat ik hem had beoordeeld op zijn uiterlijk.
Die avond leerde ik iets: soms zijn de ontmoetingen die ons het meest angst aanjagen, juist de meest menselijke.
