“Mama, ik weet dat je goed was, maar je hebt nooit over je gevoelens gesproken. Je bent altijd sterk geweest, je hebt jezelf aangepakt, dat heb ik gedaan… Ik was bang om je te vertellen dat ik het niet aankon.
Toen besefte ik hoeveel dingen me door de jaren heen ontgaan waren. Ik wilde altijd een model voor haar zijn, een steun. Ik wilde dat ze gelukkig was, zodat ze niet bang hoefde te zijn, zodat ze mijn fouten niet zou maken. En haar… Ze had gewoon iemand nodig die haar omhelsde en zei: “Ik snap het, je hoeft niet perfect te zijn.”
We hebben allebei lang gehuild, zonder woorden. Ik voelde een zwaar gewicht van mijn schouders worden opgeheven dat ik niet had beseft dat ik had. Ik realiseerde me dat ik niet almachtig hoef te zijn, Ik hoef niet alles te beheersen, ik hoef niet het onmogelijke van mezelf en haar te eisen.
Ik heb haar huis niet verlaten zoals ik aankwam. Ik stopte met evalueren, begon te luisteren.
En voor het eerst in lange tijd voelde ik dat ik echt dicht bij mijn dochter was–niet langer met verbeeldingskracht en verwachtingen, maar met de waarheid, zelfs als ze soms pijnlijk was. Omdat de moeilijkste gesprekken samen kunnen komen – als we maar naar ze durven te luisteren.
