Richard schoot overeind uit zijn stoel en kon het nauwelijks geloven. Ethan zei dat het was alsof iemand een licht had aangedaan. Toen Maria zijn benen omhoog bewoog, voelde hij tintelingen in beide benen. Toen ze klaar waren, hield Ethan vol dat hij voor het eerst in drie jaar zijn hele benen kon voelen – en hij boog zelfs zijn tenen een beetje.
Richard kon nauwelijks ademhalen. Maria herinnerde hem eraan dat dit nog maar het begin was. Zijn lichaam begon zich weer te herinneren hoe het moest bewegen, maar het zou een lang proces zijn – misschien maanden, misschien jaren. Zelfs als Ethan nooit zou lopen, zei ze, zou hij nog steeds minder pijn, meer gevoel en een compleet gevoel kunnen hebben.
Richard zag zijn zoon stralen van geluk en nam een nieuw besluit: voortaan zou Maria niet alleen het huis schoonmaken, maar ook Ethans persoonlijke therapeut worden, met een extra salaris. Ze protesteerde en zei dat ze het gratis zou doen. Richard schudde zijn hoofd. Het ging niet om wat ze nodig had, maar om wat ze verdiende.
Het nieuws over Ethans vooruitgang bereikte uiteindelijk zijn neuroloog, Dr. Henry Collins, die sceptisch maar nieuwsgierig was. Nadat hij Ethans nieuwe bewegingen had gezien en een sessie had bijgewoond, kon hij niet verklaren wat hij zag – maar hij kon het ook niet ontkennen. Hij stemde ermee in Ethans vooruitgang te volgen en presenteerde de casus later op een medisch congres, waar Maria nerveus haar verhaal deelde.
Sommige artsen twijfelden aan haar. Anderen waren ontroerd. Haar simpele eerlijkheid – dat ze niet volledig kon uitleggen waarom het werkte, alleen dat het vaak wel werkte, en dat alles wat een kind kon helpen weer te lopen de moeite waard was om te proberen – bleef hen bij.
Jaren later groeide Ethan uit tot een gezonde, atletische tiener die vrijwilligerswerk deed in een revalidatiecentrum dat door Richard werd gefinancierd en door Maria was ontworpen. Het centrum combineerde moderne therapie met de zachte technieken die hij van oma Rose had meegekregen.
Telkens wanneer er nieuwe patiënten arriveerden, glimlachte Ethan en zei: « Het belangrijkste onderdeel van elke behandeling? Blijf erin geloven. Mijn tante Maria leerde me dat het lichaam kan genezen als het hart weigert op te geven. »
En terwijl Maria toekeek hoe hij een ander kind hielp bij het zetten van zijn eerste stapjes, bedankte ze in stilte de dag dat een bezorgde vader vroeg thuiskwam en een schoonmaakster betrapte die ‘vreemde oefeningen’ deed met zijn zoon. Want dat moment van twijfel was het begin geworden van een wonder gebouwd op liefde, moed en hoop.
