8. Houden van wie ze waren, niet van wie ze zijn
Veel ouders blijven gehecht aan het beeld dat ze jaren geleden van hun kind hadden: de student, de atleet, de dromer. Maar dat kind is volwassen geworden.
Als gesprekken altijd over het verleden gaan (“Je vond dit vroeger zo leuk!” “Weet je nog toen je klein was?”), voelt de persoon die ze nu zijn zich onzichtbaar.
Onzichtbaar zijn voor je eigen ouders is een unieke vorm van eenzaamheid, die zelfs de meest liefdevolle kinderen wegjaagt.
Een liefde die aan beide kanten pijn doet
De waarheid is dat dit hartzeer van twee kanten komt. Ouders zijn geen schurken en kinderen zijn niet ondankbaar. Iedereen doet zijn best, maar op een andere manier.
Voor ouders voelt het als afwijzing. Voor kinderen voelt het als overleven.
Herverbinding begint niet met schuldgevoelens, maar met nieuwsgierigheid. Vraag wie ze zijn geworden, niet wat ze zijn vergeten. Luister om te begrijpen, niet om je te verdedigen. Zeg “het spijt me”, ook al voelt dat ongemakkelijk.
Want het tragische is niet dat ze niet meer op bezoek komen, maar dat die bezoekjes niet meer als thuis voelen.
Als dit je geraakt heeft, deel het dan met iemand die dit vandaag misschien nodig heeft. Soms is de moeilijkste afstand om te overbruggen die tussen liefde en begrip, maar het is nooit te laat om het te proberen.
