Korporaal Bennett stond daar nog steeds, geduldig en respectvol.
‘Hij sprak elke dag over je,’ zei Bennett zachtjes. ‘Over zijn dochtertje dat afstanden kon berekenen voordat ze kon lezen. Hij zei dat je op een dag beter zou worden dan hij. Hij had gelijk.’
‘Dank je wel dat je dit bewaard hebt,’ zei Cass. ‘En dat je het naar me toegebracht hebt.’
« Het was mij een eer, chef. Hij heeft mijn leven gered in de woestijn. Dit was het minste wat ik kon doen. »
Nadat Bennett vertrokken was, liep Cass terug naar de uitkijktoren.
Garrett had zich tactvol afgezonderd en haar de ruimte gegeven.
Ze stond daar alleen met de brief van haar vader en keek toe hoe de volgende generatie scherpschutters trainde in de middagzon.
Haar telefoon trilde.
Een tekst van een van de veldeenheden:
Crisis opgelost. Vijandelijke sluipschutter uitgeschakeld op 1450 meter afstand door afgestudeerde van lichting 3. Geen slachtoffers aan eigen zijde. De technieken die in jullie programma zijn geleerd, zijn direct verantwoordelijk voor het succes.
Ze las het bericht twee keer en keek toen weer over de bergketens uit.
Momenteel volgen 45 studenten een opleiding.
Driehonderdtwaalf afgestudeerden in dit vakgebied.
Ieder van hen draagt de normen die zij had gesteld, de lessen die zij had gegeven en de uitmuntendheid die zij had geëist, met zich mee.
De wiskundige aspecten ervan waren verbluffend.
Hoeveel levens zijn er gered door die 312 schutters?
Hoeveel toekomstige studenten zouden die afgestudeerden op hun beurt weer opleiden?
Hoe ver zouden de gevolgen zich uitstrekken?
Haar vader had gelijk gehad.
De norm was groter dan welk individu dan ook. Het was iets levends – groeiend en evoluerend, gedragen door iedereen die weigerde middelmatigheid te accepteren.
Amanda Pierce stond nu op de 1000-yardlijn en nam haar positie in voor haar kwalificatieschot.
Cass keek door een verrekijker toe hoe de jonge vrouw haar voorbereidingen voor het schot aflegde: ademhalingsoefening, controle van het natuurlijke richtpunt en windmeting.
Het schot spatte uiteen over de hele afstand.
De impact was duidelijk en ondubbelzinnig.
Raak. Precies in het midden.
Amanda stond op, maakte haar wapen gereed en draaide zich om naar de toren.
Zelfs van deze afstand kon Cass de glimlach op haar gezicht zien – geen arrogantie, geen trots, maar gewoon de stille voldoening van een goed uitgevoerde taak. Een norm gehaald. Een uitdaging overwonnen.
Garrett ging weer naast Cass staan.
« Dat is de vijfde perfecte kwalificatie deze maand, » zei hij. « Jullie bouwen een leger Phantoms op. »
‘Geen Phantoms,’ zei Cass. ‘Iets beters. Mensen die begrijpen dat de roepnaam er niet toe doet. De standaard is wat telt. Het werk is wat telt. De levens die gered worden, dat is wat telt.’
Ze vouwde de brief van haar vader zorgvuldig op en stopte hem in haar zak, dicht tegen haar hart.
‘Kom op,’ zei ze. ‘Morgen begint er alweer een nieuwe klas. Veertig nieuwe studenten – allemaal denkend dat ze er klaar voor zijn. Maar geen van hen begrijpt wat ‘klaar’ eigenlijk betekent.’
‘Ga je ze op de eerste dag al helemaal afbreken, net zoals je ons hebt afgebroken?’ vroeg Garrett.
Cass glimlachte.
‘Wat voor vraag is dat nou? Natuurlijk ben ik dat. Dat is de standaard.’
Ze daalden samen de toren af en liepen naar het hoofdgebouw.
Achter hen klonk op de schietbanen hun eeuwige symfonie voort: het geknal van geweren, het geklingel van staal, het geluid van uitmuntendheid die werd gesmeed door herhaling, discipline en de weigering om iets minder dan perfectie te accepteren.
De zon ging nu onder en kleurde de hemel in tinten oranje en goud. De wind was opgestoken en voerde de geur van de oceaan en de woestijn mee – die unieke Californische mix van zout en salie.
Cassandra Thorne, ooit bekend als Phantom, liep door de faciliteit die ze had gebouwd, langs de studenten die ze had opgeleid, op weg naar de toekomst die ze, schot voor schot, aan het creëren was.
Het spook was een legende geworden.
De legende was de norm geworden.
En die norm zou voortleven – doorgegeven door iedereen die ze lesgaf, en iedereen die zij op hun beurt lesgaven, zich verspreidend door tijd en ruimte op manieren die ze wel kon berekenen, maar nooit volledig kon meten.
Achter haar, op baan negen, stond een doelwit te wachten op de les van morgen. En daarboven, nauwelijks zichtbaar in het schemerlicht, hing een klein plaatje dat Dutch zonder haar medeweten had opgehangen.
Er stond simpelweg:
STANDAARDEN BOVEN ALLES.
De woorden waar haar vader naar had geleefd.
De woorden die ze had onderwezen.
De woorden die hen allen zouden overleven.
Ze pauzeerde even om het nog een keer te lezen en liep toen verder.
Er was werk aan de winkel.
Dat is altijd zo geweest.
En ze zou het niet anders willen.
Het Spook had haar doel gevonden – niet in zich verschuilen, niet in herinneringen, maar in het eeuwige werk van het creëren van uitmuntendheid.
Eén student.
Eén schot.
Eén standaard tegelijk.
De avond viel over Coronado. De sterren kwamen aan de hemel te staan. En ergens, zevenduizend mijl verderop, maakte een afgestudeerde van het programma dat zij had opgezet een onmogelijke schot dat levens redde van mensen die haar naam nooit zouden kennen.
Maar Cass wist het.
Ze voelde het in haar botten – zoals een dirigent het ritme van een orkest aanvoelt, zoals een leraar weet wanneer de les echt is overgekomen.
De standaard bleef gehandhaafd.
Dat zou altijd zo zijn.
Sommige dingen verlagen zich immers voor niemand.
Niet uit angst.
Zonder twijfel.
Niet voor de tijd zelf.
Uitmuntendheid was voor altijd.
En ze had iets opgebouwd dat het zou voortzetten, lang nadat ze er niet meer was.
Dat was genoeg.
Dat was alles.
Dat was het schot dat ertoe deed.
Wat gebeurde er toen iemand je zag als « gewoon de schoonmaakster, gewoon de assistente, gewoon de stille » en je voor het eerst stopte met jezelf te verdedigen en je ware talent voor zich liet spreken? En hoe veranderde dat moment je kijk op je eigenwaarde
