« Beste gasten, » zei ze luid, terwijl ze het lawaai van de gesprekken overstemde, « neem me niet kwalijk, maar ik moet u verzoeken mijn appartement te verlaten. Ik heb dringende zaken. »
Er heerste stilte in de keuken. Iedereen staarde Lida verbaasd aan.
– Lidochka, wat doe je? – Tante Vera was de eerste die bij zinnen kwam. – Wat doe je op dit tijdstip? We zijn nog maar net begonnen met praten!
« Tante Vera, » zei Lida vastberaden, « ik ben erg dankbaar voor uw bezoek, maar ik wil echt dat u en Slavik nu meteen vertrekken. »
Waar heb je het over? We zijn net aangekomen! We hebben nog een hele week voor ons!
– Nee. Er komt geen week. Je vertrekt vandaag.
Lida zelf was verrast door de vastberadenheid van haar stem. Alles in haar trilde, maar ze begreep dat dit niet het moment was om zwakte te tonen.
– Lidochka, voel je je misschien niet lekker? – Tante Vera kwam bezorgd dichterbij. Laat me je voorhoofd voelen…
Lida deed een stap achteruit:
– Ik ben kerngezond, tante. En ik meen het – je moet gaan. Ik bel een taxi naar het station en betaal de treinkaartjes.
– Wat is er met je aan de hand? – Tante Vera was verontwaardigd. – We zijn tenslotte familie! Je mag blij zijn dat we gekomen zijn!
« Ik hoef nergens blij mee te zijn, » snauwde Lida. « Dit is mijn appartement en mijn leven. En ik heb het recht om te bepalen wie er wanneer mag zijn. »
Er viel een gespannen stilte. De buren keken elkaar ongemakkelijk aan, niet wetend hoe ze op dit familietafereel moesten reageren.
« Sorry, maar jullie moeten ook weg, » zei Lida tegen hen. « Bedankt voor jullie bezoek. »
De gasten begonnen snel hun spullen in te pakken en mompelden iets over dringende zaken. Een paar minuten later waren alleen Lida, de verbijsterde tante Vera en de stille Slavik nog in het appartement.
« Lida, dit kun je ons niet aandoen, » zei tante Vera bijna smekend. « Waar gaan we heen op dit uur van de nacht? »
« Ik zei toch dat ik een taxi bel en kaartjes koop, » herhaalde Lida. « Je hebt een halfuur om je klaar te maken. »
Toen tante Vera zag dat haar nichtje vastberaden was, gaf ze uiteindelijk toe. Ze begon haar spullen te pakken en wierp Lida af en toe een beledigde blik toe.
Lida, alsof ze uit een lange slaap ontwaakte, kwam in actie. Ze boekte snel kaartjes voor de volgende trein en belde een taxi. Vervolgens verzamelde ze de spullen van de gasten die verspreid door het appartement lagen en deed ze in tassen.
« De taxi is er over een kwartier, » zei ze tegen tante Vera. « Ik zie je wel. »
Ze reden de hele weg naar het station in stilte. Tante Vera draaide zich demonstratief om en omhelsde de slaperige Slavik. Lida keek uit het raam en voelde een vreemde mengeling van schuld en opluchting.
Op het perron kon tante Vera het eindelijk niet meer uithouden:
– En wie ben jij geworden, zo harteloos? Wij zijn een familie! Schamen jullie je niet om ons zo te behandelen?
Lida haalde diep adem:
— Dat we in dit leven familie zijn, betekent niet dat je zomaar mijn leven mag binnendringen. Ik heb recht op persoonlijke ruimte. En die zal ik verdedigen – zelfs als ik daarvoor in conflict kom met mijn dierbaren.
« Nou, we hebben hem tot onze eigen schade opgevoed, » mopperde tante Vera, terwijl ze in de koets klom. « Verwacht niet dat we nog eens terugkomen! »
« Kom niet zonder uitnodiging, » antwoordde Lida vastberaden. « Maar als ik je uitnodig, zal ik oprecht blij zijn je te zien. »
De trein zette zich in beweging. Lida keek toe hoe de wagons achteruit reden en voelde hoe het met elke seconde die verstreek gemakkelijker voor haar werd om te ademen. Alsof er een enorme last van haar schouders viel.
Thuisgekomen zette ze eerst alle ramen open om de frisse zeelucht binnen te laten. Daarna verzamelde en gooide ze systematisch alles weg wat er over was van het onverwachte bezoek: gordijnen, tapijten, potten augurken.
Nadat ze klaar was met schoonmaken, ging Lida naar het balkon. De nachtelijke hemel was bezaaid met sterren, de zee bulderde in de verte. Ze haalde diep adem en glimlachte. Voor het eerst in dagen voelde ze zich echt gelukkig.
Ja, misschien gedroeg ze zich hard. Misschien zullen haar familieleden zich nu wel beledigd voelen. Maar Lida wist dat ze het juiste deed. Het belangrijkste wat ze in de loop der jaren had geleerd, was immers haar grenzen en het recht op haar eigen leven te verdedigen.
De volgende ochtend werd Lida wakker van de wekker. Ze rekte zich uit, ze rekte zich uit van genot. Wat is het toch fijn om in stilte wakker te worden, wanneer er niemand lawaai maakt in de keuken of door het appartement rent!
Na een rustig ontbijt ging Lida naar haar werk. Haar collega’s keken haar verbaasd aan – ze had er de afgelopen dagen uitgeput en depressief uitgezien, maar vandaag straalde ze letterlijk van geluk.
« Lida, je bent echt opgebloeid, » merkte de baas op. « Is er iets goeds gebeurd? »
« Ja, » glimlachte Lida. « Ik heb eindelijk geleerd ‘nee’ te zeggen. »
Ze werkte de hele dag met verdubbelde energie, alsof ze de dagen van gedwongen luiheid wilde goedmaken. En ‘s avonds, thuisgekomen, besloot Lida een vakantie voor zichzelf te nemen.
Ze kookte haar favoriete maaltijd, opende een fles wijn en nestelde zich met een boek op het balkon. Genietend van de rust, dacht Lida na over hoe haar leven de afgelopen dagen was veranderd.
Ja, ze heeft misschien de gunst van sommige familieleden verloren, maar ze heeft er iets veel waardevollers voor teruggekregen: zelfvertrouwen en het recht om haar leven in te richten zoals ze dat wil.
En kijkend naar de sterrenhemel wist Lida zeker dat ze het zou redden, wat er ook gebeurde. Nu heeft ze immers het allerbelangrijkste: de vrijheid om zichzelf te zijn.
