Nog steeds geschokt door zijn gebaar, hield Grace de sleutel met trillende handen vast en kon nauwelijks geloven wat er net was gebeurd.
Ze was gewend aan minachtende en afwijzende blikken en had niet verwacht dat iemand in staat zou zijn tot zo’n plotselinge daad van medeleven, vooral niet een man als Alexander, wiens uiterlijk en houding een koel en afstandelijk beeld gaven van de worstelingen van het leven.
“Meneer, ik weet niet hoe ik u moet bedanken,” fluisterde ze, haar stem verstikt door emotie en vermoeidheid.
“Je hoeft me niet te bedanken,” antwoordde hij, terwijl hij oogcontact vermeed en enigszins ongemakkelijk werd door deze zeldzame uiting van menselijkheid.
“Zorg goed voor haar en voor jezelf, ik kom morgen terug.”
Zonder verdere uitleg draaide Alexander zich om en liep terug naar de auto zonder achterom te kijken.
Hij wist dat hij zijn vlucht en een vergadering moest halen die de toekomst van zijn bedrijf kon bepalen, maar terwijl hij naar het vliegveld reed, bleef een onrustig gevoel hem kwellen.
Hij wist dat Grace niet zomaar een andere dakloze was die hij had geholpen; er was iets aan haar dat hem diep had geraakt, al aarzelde hij om toe te geven waarom.
Grace ging ondertussen stil het landhuis binnen, nog steeds in shock.
De warmte van het huis omhulde haar en ze haalde diep adem, waarbij ze de subtiele geur van de lucht opsnoof.
De luxe om haar heen leek een aparte wereld, een verre realiteit, en het huis werd steeds indrukwekkender met elke stap die ze zette.
Met Lucy stevig in haar armen liep ze langzaam door de ruime woonkamer, waar verfijnde meubels, kunstobjecten en een kristallen kroonluchter alles deden lijken op een visioen.
Voor Grace was dit een onverwacht en bijna wonderbaarlijk toevluchtsoord, een plek waar ze eindelijk kon uitrusten, al was het maar voor één nacht.
Terwijl de nacht vorderde, vond Grace een comfortabele kamer waar ze Lucy in een zacht bed kon leggen, iets wat ze haar dochter nog nooit had kunnen bieden.
Lucy’s ogen lichtten op toen ze de luxe kamer zag, en Grace kon haar ontroerde glimlach niet verbergen.
Even voelde ze oprechte vreugde toen ze haar dochter in een veilige omgeving zag, ook al wist ze niet wat de toekomst voor hen in petto had.
Die nacht, terwijl de storm buiten voortwoedde, stond Grace zichzelf een moment van opluchting toe.
