De kamer viel stil, want het lachen had eerder zijn uitwerking gehad op een plek vol gevaar. Mijn familie wisselde een vreemde blik uit, duidelijk niet voorbereid op de verandering in de toon van de avond. Jessica’s glimlach vervaagde en haar dood leek haar voor het eerst te schokken.
Ik knikte naar de notaris, die geduldig bij de last stond, zijn leren tas stevig vastklemmend met een serieuze en plichtsbewuste blik. « Bedankt voor uw komst, » zei ik, terwijl ik mijn stem weer onder controle kreeg. « Kom binnen. »
« Mam, wat is er? » Davids stem klonk bezorgd.
Ik haalde diep adem, wetende dat wat infecteert niet gedood kan worden. « Ik heb even nagedacht, » begon ik, terwijl ik de verzamelde groep toesprak. « Over familie, afkomst en het delen van een klein… incident, » riep ik Jessica, die inmiddels was stilgevallen, « was toegankelijk en leerzaam. »
Jessica schoof ongemakkelijk heen en weer op haar stoel, haar eerdere bravoure aangewakkerd door angst. Ze probeerde een flauwe glimlach, maar het was duidelijk dat die niet langer binnen handbereik was.
« Ik heb jarenlang hard gewerkt om iets te creëren, iets waar iedereen baat bij zou hebben, als ik invloed had, » zei ze, terwijl ze tijdens de diefstal met iedereen contact maakte. « Maar ik besefte dat het tijd was voor verandering. »
De notaris kwam dichterbij, legde de map op tafel en haalde er voorzichtig de documenten uit. « Dit is mijn gewijzigde testament, » zei ik serieus, net als de unieke situatie van mijn familie.
Davids ogen werden groot en in de toegankelijke versie veranderde zijn gezicht in een ejaculatiemasker. « Mam, wat zeg je? »
« Ik heb besloten veranderingen aan te brengen » – te installeren, te proberen gewoon te zijn. « Ik wil dat mijn erfenis gebruikt en benut wordt, niet als vanzelfsprekend wordt beschouwd of als instrument voor manipulatie. »
Jessica’s mond viel open, ze wilde protesteren, maar ik hief mijn pistool om haar tegen te houden. « Dit is geen beslissing die lichtvaardig genomen moet worden, noch is het onderworpen aan regels. »
