Die reünie veranderde mij. Ik kijk nu anders naar mijn leerlingen.
Ik deel ze niet meer op in ‘geslaagd’ en ‘niet geslaagd’. Ik probeer de mens te zien, niet de cijfers in het rapport.
Want elk kind is de toekomst. En hoe die eruitziet, hangt voor een groot deel van ons af — de leraren.
Van onze woorden, ons geloof, onze steun — of juist ons onverschilligheid.
Aljona verbitterde niet, brak niet. Ze nam de pijn en maakte er kracht van. Ze had kunnen opgeven, zoals haar ouders. Maar dat deed ze niet.
Nu is zij mijn voorbeeld. Een voorbeeld van hoe je moet leven, vergeven, en doorgaan — ondanks alles.
En mijn vroegere ‘lievelingen’? Sveta ligt in het ziekenhuis met levercirrose. Pasha zit opnieuw vast. Natasha is alleen met haar kinderen.
Soms denk ik: wat als ik Aljona toen had gesteund? Haar niet had vernederd, maar geholpen?
Misschien hadden de andere kinderen dan ook geleerd karakter te waarderen, in plaats van afkomst?
Maar het verleden is niet terug te draaien. Het belangrijkste is dat we onze fouten niet herhalen.
Nu heb ik een nieuwe eindexamenklas. Daar zit een jongen — Danilka.
Uit het weeshuis. Hij kleedt zich slecht, ruikt niet fris, zijn cijfers zijn matig. De andere kinderen mijden hem.
Maar ik weet nu: misschien is híj straks wel de sterkste van allemaal.
Misschien is het juist zijn lot om te bewijzen dat de ware waarde van een mens in zijn hart en geest zit.
Daarom steun ik hem — stilletjes, zonder dat iemand het merkt. Ik geloof in hem.
Omdat ik één simpele waarheid heb begrepen: het is niet de plek die de mens siert, maar de mens die de plek siert.
Laat andere leraren mijn houding tegenover Danilka maar bekritiseren. Laat ouders klagen dat ik hem te veel aandacht geef. Het kan me niets schelen.
Ik heb mijn les geleerd. Een pijnlijke, maar belangrijke. En zulke fouten maak ik nooit meer.
