Hij was de ideale schoonzoon voor haar vader, Elijah Hayes. Ambitieus, scherp, afkomstig uit een goed, maar recentelijk in moeilijkheden geraakt, gezin, was hij de perfecte echtgenoot voor haar – Nia, de betrouwbare, serieuze oudste dochter die haar hele leven precies had gedaan wat er van haar verwacht werd.
Ze keek naar haar vader, Elijah Hayes – zilvergrijsharig en gezaghebbend – die aan het hoofd van de tafel zat als een koning op zijn troon. Hij was tevreden. Alles verliep volgens zijn plan. Zijn zakenimperium, gebaseerd op voedselverwerking, was nu geconsolideerd door deze strategische fusie.
Af en toe wierp hij goedkeurende blikken naar Nia, en die blikken maakten haar ongemakkelijk, alsof ze net succesvol was verkocht.
Naast haar vader zat haar jongere zusje Simone – vrolijk, grillig en altijd in het middelpunt van de belangstelling. Vandaag droeg ze een strakke wijnrode jurk die haar figuur accentueerde.
Simone verveelde zich. Ze prikte lusteloos in haar toetje en wierp Darius zwoele blikken toe. Nia was gewend aan die blikken. Simone keek altijd zo naar alles wat van Nia was – eerst haar speelgoed, toen haar vriendinnen, en nu haar man.
Maar Darius, zo leek het, schonk haar geen aandacht. Tenminste niet vandaag.
De ceremoniemeester van de avond, speciaal overgevlogen uit Los Angeles, bracht een toost uit namens de bruidegom. Darius liep naar het midden van de zaal en nam de microfoon over. De gasten werden stil en draaiden zich naar hem toe.
Hij keek hen met een stralende glimlach aan, maar die bleef niet lang op Nia hangen.
« Mijn lieve vrienden, mijn liefste familie, » begon hij, zijn zachte bariton vulde de zaal. « Ik ben de gelukkigste man op aarde. Vandaag heb ik mijn leven verbonden met de familie Hayes, een familie die ik al tien jaar ken en respecteer. Tien lange jaren. »
Hij hield even op. Er zat iets theatraals, iets ingestudeerds in die stilte.
« Er is veel gebeurd in de afgelopen jaren », vervolgde hij, « maar al die tijd heeft één geheim, één grote liefde, in mijn hart geleefd. »
De gasten neuriën instemmend.
“Wat romantisch!” fluisterde iemand.
Nia voelde een brok in haar keel. Ze kende Darius precies tien jaar. Hij was als jonge specialist direct na zijn studie bij hun fabriek gekomen. Maar ze herinnerde zich geen geheime liefde. Hun relatie was pas een jaar geleden begonnen, snel en eerlijk gezegd, professioneel. Haar vader stelde hem voor als een veelbelovende jonge manager, en vanaf dat moment was het snel gegaan.
« En ik geloof, » zei Darius, terwijl hij zijn stem verhief, « dat ik vandaag, op deze zeer belangrijke dag, eindelijk eerlijk moet zijn tegen jullie allemaal en tegen mezelf. »
Hij keek naar de eretafel, maar niet naar Nia. Zijn blik was op Simone gericht.
« Deze dans, deze eerste dans in mijn nieuwe leven, » verklaarde hij, « is voor degene van wie ik al die tien jaar heimelijk heb gehouden. »
Nia’s hart sloeg een slag over.
Wat was dit?
Een idiote grap? Een giller?
Het orkest zette een langzame, tedere melodie in. Darius, nog steeds met de microfoon in zijn hand, liep naar de hoofdtafel. Hij kwam recht op haar af.
Nia stond op en verstrikte zichzelf in de plooien van haar trouwjurk. Ze was klaar om zijn hand te accepteren.
