Op onze bruiloft viel mijn hond een gast aan en beet in haar arm.
We schrokken ons dood toen we ontdekten waarom hij dat deed.
Het was de gelukkigste dag van mijn leven – de dag van onze bruiloft.
Ik trouwde met de vrouw van wie ik met heel mijn hart hield.
We hadden ons meer dan een jaar voorbereid op deze dag, en alles moest perfect zijn.
Bijna honderd mensen kwamen samen voor de ceremonie – familieleden, vrienden, collega’s.
Alles leek pure gelukzaligheid.
Iedereen kwam naar ons toe om ons te feliciteren, liefde, trouw en vele gelukkige jaren samen te wensen.
Ik stond tussen de gasten toen mijn bruid even wegliep om foto’s te maken met haar vriendinnen.
Toen kwam er plotseling een onbekende vrouw naar me toe, in een lange groene jurk.
Ik dacht dat ze een gast van de kant van mijn vrouw was, en om niet onbeleefd over te komen, aanvaardde ik haar felicitaties.
Maar er was iets vreemds aan haar stem.
Ze sprak alsof ze me al heel lang kende: ze herinnerde zich details, maakte toespelingen, en grapte op een te vertrouwelijke manier.
Ik voelde me ongemakkelijk.
Maar nog voor ik iets kon zeggen, gebeurde er iets onverwachts.
Mijn hond, Koko, die tot dan toe rustig naast onze tafel had gelegen, sprong plots op, rende naar de vrouw toe en beet in haar arm.
De vrouw gilde van pijn en schrik, probeerde zichzelf te verdedigen, en smeekte ons om de hond weg te halen.
Gasten snelden toe, ook mijn bruid.
‘Wat is hier aan de hand?!’ riep ze.
‘Koko heeft een van je familieleden gebeten!’ zei iemand.
‘Wie dan? Welke familielid?’
Ik wees naar de vrouw in de groene jurk.
Mijn vrouw liep dichterbij, keek naar haar, en fluisterde toen in mijn oor:
‘Ik heb deze vrouw nog nooit van mijn leven gezien.
Zij is niet een van onze gasten.’
Er brak paniek uit.
Wie was zij?
Waarom was ze gekomen?
Waarom reageerde Koko zo?
Ik zag mijn hond blaffen en trillen, alsof hij ons wilde beschermen.
We moesten het feest onderbreken om uit te zoeken wat er aan de hand was.
