Drie maanden later was de scheiding definitief.
Hij vertrok naar Marseille. Clara volgde hem.
Mijn ouders verbraken alle contact met hen beiden.
Ik vestigde me in Lyon in een poging mijn leven weer op te bouwen. Maar verraad laat zijn sporen na in elke herinnering.
Een jaar later kwam er een brief van Daniël:
« Elena, Clara heeft leukemie. Ik vraag niet om je vergeving, ik wilde je het alleen maar laten weten. »
Ik liet de envelop dagenlang dicht, en verbrandde hem toen. Niet uit woede, maar uit helderheid. Ons verhaal ging nooit over liefde – het was een vervanging.
Zonder het te weten, had ik het leven van mijn zus geleefd.
Als ik tegenwoordig paren zie dansen, lijd ik niet meer. Want ik heb geleerd dat niet alle liefde vergeving verdient, maar dat sommige fouten wel begrip verdienen.
Ook stilte kan verwijtbaar zijn.
