3. Negen maanden
De volgende dag begon Mark me boos te sms’en. « Je overdrijft. Je hebt me in verlegenheid gebracht. » Dan: « Ga je echt alles verspillen met één stomme grap? » Toen ik geen antwoord gaf, stuurde hij me er nog een: « Oké. Gedraag je als een kind. Kom niet terug op je knieën als je je realiseert wat je hebt verloren. »
En dan stilte. Hij belde nooit. Hij kwam nooit naar mijn appartement. Niet één keer stak hij zijn hand uit om te vragen of hij in orde was. Hij gaf me nooit de kans om hem over de baby te vertellen. En ik realiseerde me met afgrijzen dat ik hem die kans nooit zou geven. In één nacht bewees hij dat hij geen vader was. Hij was gewoon een tiran.
Liam, aan de andere kant, was mijn rots. Hij steunde me niet alleen; Hij bouwde mijn wereld opnieuw op met mij. Hij stond aan mijn zijde toen ik een nieuw, veiliger appartement vond. Hij was degene die bij elk bezoek aan de gynaecoloog bij mij in de steriele, lichte wachtkamers zat en aandachtig luisterde naar het advies van de dokter. Hij was degene die om twee uur ‘s nachts in de regen door de stad reed om komkommerijs met munt voor me te kopen, wat ik zo graag wilde. Hij was degene die het hele frustrerende weekend op de vloer van mijn nieuwe kinderkamer doorbracht, zijn tong uitstak in concentratie, geduldig de ingewikkelde wieg opvouwde en de handleiding eromheen verspreidde zich als een strijdplan.
Hij deed het niet uit plichtsbesef. Hij deed het, besefte ik, omdat hij van me hield – een stille, geduldige, onbaatzuchtige liefde die hij nooit hardop durfde uit te spreken. En nu, stil, gewelddadig, werd hij verliefd op een kind dat niet van hem was.
4. Geboorte
De bevalling begon op dinsdag, twee weken voor de uitgerekende datum, snel en intens. Mijn telefoon, die op het nachtkastje in de ziekenhuiskamer lag, bleef donker en stil. Hij was nergens te vinden. Mark, de man die dit leven mede creëerde, was gelukzalig en onbewust afwezig.
Maar ik was niet de enige.
De enige persoon in deze chaotische, enge en prachtige kamer, de enige persoon die ik belde, was Liam. Daar was hij, gekleed in een blauw uniform dat ik niet kende, zijn gezicht bleek van afschuw en bewondering die het mijne weerspiegelden. Hij hield mijn hand vast, zijn vingerknokkels werden wit terwijl ik duwde. Hij veegde het zweet van mijn voorhoofd en zijn stem was een rustig, zeker anker in mijn storm van pijn. ‘Je kunt het, Anna,’ fluisterde hij keer op keer. « Je bent zo sterk. Het is bijna zover. »
Mijn beste vriendin stond naast me en hield mijn hand vast toen ik beviel van mijn dochter.
5. Certificaat
Het was perfect. Een gezonde, mooie meid, met een plukje donker haar en mijn ogen. Na een onmiddellijk, verwoed onderzoek wikkelde de verpleegster haar in een deken en legde haar niet in mijn armen – ik was te uitgeput, trillend van adrenaline – maar in Liams armen.
Hij hield haar vast met onhandig, doodsbang respect, zijn grote handen leken gigantisch in vergelijking met haar kleine gestalte. Hij keek op haar neer en de rauwe, ongeremde liefde op zijn gezicht was het mooiste wat ik ooit had gezien. Hij huilde en stille tranen van vreugde liepen over zijn gezicht terwijl hij « hallo » tegen haar fluisterde.
De verpleegster kwam snel, vrolijk en fit binnenstormen, met een maandverband in haar hand. « Gefeliciteerd, mam, » glimlachte ze. « Ze is mooi. We hebben alleen wat informatie nodig voor de geboorteakte. Het is een juridisch document, dus we moeten betrouwbaar zijn. »
Ze knipte met haar pen. « Naam van mijn moeder, Anna Collins. En de naam van je vader? »
Ik keek naar de donkere, stille telefoon op tafel, een grimmige herinnering aan Mareks afwezigheid. Een man die me in het openbaar vernederde en me in het comfort van mijn huis achterliet. Een man die geen idee had dat zijn dochter geboren was.
Toen keek ik naar Liam. Hij was nog steeds verdwaald in zijn wereld, fluisterend tegen mijn dochter, zijn dochter in elk aspect dat voor hem belangrijk was.
Het antwoord was geen beslissing. Het was een eenvoudige, absolute waarheid. Ik weet het antwoord al maanden.
Ik reikte naar een pen. ‘Ik zal dit schrijven,’ zei ik met een zwakke maar ferme stem.
In een klein, netjes doosje met de tekst ‘NAAM VAN DE VADER’ schreef ik twee woorden: Liam Reynolds.
