« Alles is in orde, » zei ik. « Voor het eerst in jaren zie ik alles weer helder. » Ik ondertekende de documenten met vaste hand.
De volgende stop was een reisbureau. « Ik wil deze vrijdag naar Madrid vliegen, » zei ik tegen de agent.
“Is dit een toeristische reis, mevrouw?”
« Nee, » zei ik. « Dit is een reis van bevrijding. » Ik kocht een eersteklasticket.
Voordat ik vertrok, moest ik nog iets anders doen. Ik schreef brieven.
De eerste was voor Sarah.
*Mijn lieve dochter,*
>
> *Tegen de tijd dat je dit leest, ben ik al onderweg naar Madrid om te wonen in een familiehuis waarvan je het bestaan niet kende. Ik heb besloten mijn financiële steun volledig te beëindigen. De $ 500 per maand is definitief geannuleerd. De gezamenlijke rekening is gesloten.*
>
> *Zie dit niet als een straf, maar als een les in onafhankelijkheid. Tientallen jaren lang heb ik je alles gegeven. Maar op een gegeven moment besloot je dat ik een last was. De Moederdagkaart was gewoon de druppel. Ik heb mijn testament gewijzigd. Mijn erfenis gaat nu naar mensen die echt waarde hechten aan vrijgevigheid.*
>
> *Als je je moeder echt terug wilt, moet je bewijzen dat je me waardeert om wie ik ben, niet om wat ik je kan geven.*
>
> *Je moeder, die eindelijk heeft geleerd zichzelf te waarderen,*
> *Catherine*
De tweede brief was aan Chris, waarin ik uitlegde dat ik wist dat hij me zag als een lastpost waar hij vanaf moest, en dat dit « lastpost » zijn levensstijl niet langer zou ondersteunen. De derde, en moeilijkste, was aan mijn kleinkinderen, waarin ik hen vertelde dat ik van ze hield, maar dat ik een tijdje weg moest om hun ouders een belangrijke les te leren.
Vrijdagochtend nam ik een taxi naar het vliegveld. Toen het vliegtuig vertrok, keek ik uit het raam naar de stad die 74 jaar mijn thuis was geweest. Ik voelde geen nostalgie of angst. Ik voelde hoop. Over een paar uur zouden de brieven bezorgd worden en zou de echte les voor mijn familie beginnen. Maar dat was niet langer mijn probleem. Mijn probleem was nu ontdekken wie Catherine was toen niemand haar nodig had, uitbuitte of als vanzelfsprekend beschouwde.
—
Het vliegtuig landde om 7 uur ‘s ochtends in Madrid. Ik zette mijn telefoon voor het eerst in 24 uur aan. **27 gemiste oproepen, 43 sms’jes, 12 voicemails.** Allemaal van Sarah en Chris. Ik zette mijn telefoon uit en glimlachte.
De taxi stopte voor een elegant witstenen gebouw in de wijk Salamanca. De portier, een vooraanstaand man genaamd James, begroette me. « Mevrouw Catherine? We hebben jaren gewacht om u te ontmoeten. »
Hij leidde mij naar de vijfde verdieping en opende een donkere houten deur met een koperen plaat waarop mijn familienaam stond: **De familie Mendoza**.
Ik verstijfde. Het appartement was prachtig – houten vloeren, hoge plafonds, enorme ramen vol natuurlijk licht. Een handgeschreven briefje hing op de koelkast in de keuken: « Tot de volgende Mendoza thuiskomt. Er staat Spaanse wijn in de kelder. Familierecepten in de la. Liefde is in elke hoek van dit huis. Welkom thuis. Met liefde, Eleanor, 2010. »
Ik zat op een keukenstoel en huilde – tranen van herkenning. Voor het eerst in decennia was ik ergens waar ik echt thuishoorde.
Die middag ontmoette ik een groepje dames die aan het kaarten waren op het nabijgelegen plein. Een van hen, Emily met zilvergrijs haar, glimlachte naar me. « Ah, je bent Eleanors nichtje! Ze heeft ons zoveel over je verteld. Ze zei altijd dat we heel goed voor je moesten zorgen toen je aankwam. Ze zei dat je zoveel voor je familie had opgeofferd en dat je geluk verdiende. »
De neef die ik nooit heb ontmoet, begreep mijn leven beter dan mijn eigen dochter.
Die avond, alleen in mijn mooie appartement, zette ik mijn telefoon aan. Sara’s berichten veranderden van ontzetting in paniek. *Mam, waar ben je? … Serieus, heb je onze rekeningen gesloten? Hoe moeten we het schoolgeld van onze kinderen betalen? … De bank zegt dat je alles hebt gesloten. Hoe kun je ons dit aandoen?*
Chris’ berichten waren vijandig. *Catherine, doe niet zo dramatisch. Kom onmiddellijk terug. Dit is het meest egoïstische wat je ooit hebt gedaan.*
Maar het laatste bericht was anders. Het was van Sara: *Mam, alsjeblieft. Ik heb je brief gelezen. Ik ben ook verdrietig. Bel me alsjeblieft. Ik beloof dat we dit oplossen.*
Ik hing op. Het was te vroeg voor beloftes. Ik schonk mezelf een glas Spaanse wijn in die mijn nicht voor me had bewaard en las de familierecepten die ze me had nagelaten. Voor het eerst voelde ik me deel van een geslacht van sterke, intelligente vrouwen. Ik vergat dat ik een Mendoza was.
—
Toen ik wakker werd, had mijn telefoon **73 gemiste oproepen en 89 sms’jes**. Ik luisterde naar een voicemail van Chris, opgenomen om 3 uur ‘s nachts: « Catherine, dit is niet meer grappig. De kinderen moeten naar school en we hebben geen geld. Als je deze week niet terugkomt, moeten we juridische stappen ondernemen. »
*Juridische stappen ondernemen?* Ik heb het bericht verwijderd.
Later die dag vond ik een doos met mijn naam erop in de kast. Er zaten tientallen kerstkaarten in die ik in de loop der jaren naar dat adres had gestuurd, denkend dat niemand ze had gelezen. Mijn nicht Eleanor had ze allemaal bewaard en aantekeningen in de kantlijn gemaakt. « Mijn lieve nicht is zo gul. Ik wou dat ze hier was, zodat we voor haar konden zorgen. Deze vrouw moet onthouden dat ook zij liefde verdient. »
Op de achterkant van de doos lag een brief van Eleanor, geschreven vlak voor haar dood.
*Aan mijn nicht Catherine,*
>
> *Als je dit leest, betekent het dat je eindelijk de moed hebt gevonden om naar huis te komen. Het betekent dat je eindelijk « genoeg » hebt gezegd. Ik lees je brieven al twintig jaar en ik zie hoe je vrijgevigheid in uitbuiting is veranderd. Maar de vrouwen van Mendoza zijn sterk. Je moest je gewoon herinneren wie je bent. Dit appartement is van jou. Het geld op je Spaanse rekening is van jou. Het leven dat je verdient, is hier. Voel je niet schuldig dat je voor jezelf hebt gekozen. Wees trots.*
>
> *Je nicht, die van je hield zonder je zelfs maar te kennen, Eleanor.*
>
> *P.S. Er liggen papieren in de onderste la van je bureau die je zullen verbazen.*
Met trillende handen opende ik de lade. Er zaten bankafschriften en juridische documenten in. Het pand omvatte twee commerciële units op de begane grond. De beleggingsrekening was al tientallen jaren in waarde gestegen. De totale waarde van mijn vermogen in Spanje was **$ 650.000**.
Ik was niet alleen onafhankelijk; ik was rijk. Rijker dan Chris en Sarah samen.
Die middag kwam er een nieuwe golf van nieuws. De wanhoop groeide.
*Sarah, 13:00 uur: De kinderen vragen me elke dag wanneer oma terugkomt. Ik heb tegen de juf gezegd dat je ziek was, omdat ik niet wist hoe ik moest uitleggen dat je het gezin had verlaten.*
*Chris, 14:30 uur: Ik heb met een advocaat gesproken. Hij zegt dat we je ontoerekeningsvatbaar kunnen verklaren als je je irrationeel blijft gedragen.*
Het laatste bericht was een uur geleden. *Sarah: Mam, ik heb je vluchtnummer op je computer gevonden. Ik weet dat je in Madrid bent. Ik ga je vinden. Je kunt niet voor altijd van je familie weglopen.*
Ze zou komen. Perfect. Ik belde mijn advocaat en plande een volledige psychologische evaluatie in Madrid om mijn geestelijke gezondheid te bevestigen. Dat was de eerste keer dat ik terugschreef.
*Lieve dochter,*
>
> *Ik heb je bericht ontvangen. Ik bespaar je de reis. Ik ben kerngezond, volledig mentaal gezond en volkomen gelukkig. Ik heb het medische en juridische bewijs om het te bewijzen.*
>
> *Als je erop staat dat ik wilsonbekwaam word verklaard, verzeker ik je dat ik onmiddellijk al mijn bezittingen aan goede doelen zal schenken. Dit omvat de $ 650.000 waar je niets van wist en de opbrengst van de verkoop van mijn huis.*
>
> *Als je je moeder echt terug wilt, behandel me dan als een mens die respect verdient, niet als een wandelende geldautomaat.*
>
> *Je moeder, die eindelijk haar waarde heeft bewezen,*
> *Catherine*
>
> *P.S. De volgende keer dat je me schrijft, laat het dan een verontschuldiging zijn, geen dreigement.*
Ik stuurde het bericht en zette met een glimlach mijn telefoon uit. Nu zouden ze eindelijk begrijpen wie er echt de touwtjes in handen had.
—
Mijn bericht had het effect van een atoombom. Mijn telefoon ging als een gek tekeer van de telefoontjes en berichten, maar deze keer was het pure paniek.
*Chris, 6 uur ‘s ochtends: Catherine, stort alsjeblieft geen geld. We praten erover. Doe gewoon geen drastische dingen.*
*Sarah, 7:30: Mam, $650.000? Waarom heb je het ons nooit verteld?*
*Chris, 14:00 uur: Catherine, ik ben weer naar de bank geweest. Ze vertelden me dat je ook onroerend goed hebt. Hoeveel geld heb je eigenlijk? We moeten weten waar we mee werken.*
Ondanks zijn wanhoop kon hij niet stoppen met het behandelen van mijn geld als iets dat van hem was.
Die middag deed ik iets helemaal voor mezelf. Ik ging naar een chique boetiek en kocht drie prachtige jurken. Daarna ging ik naar een schoonheidssalon en liet mijn haar en nagels doen. Ik heb in één dag $800 aan mezelf uitgegeven. Toen ik in de spiegel keek, zag ik Catherine, die al tientallen jaren begraven lag.
