Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw. Je bent een zware last en niemand wil je.*
Iedereen lachte me uit. Mijn naam is Catherine. Ik ben 74 jaar oud. En het was de ergste vernedering van mijn leven.
Het was zondagochtend. De zon scheen door de ramen van de woonkamer toen ik bij het huis van mijn dochter Sara aankwam. Ik droeg mijn favoriete groene jurk, waarin ik me elegant voelde, en ik had verse bloemen en snoep voor mijn kleinkinderen meegebracht.
« Oma Catherine! » riepen de kleintjes, terwijl ze naar me toe renden. Hun knuffels vulden mijn hart met vreugde. Even leek alles perfect.
Chris, mijn schoonzoon, knikte nauwelijks naar me. Sarah kwam de keuken uit met een glimlach die haar ogen niet helemaal bereikte. « Mam, ik ben zo blij dat je er bent. We hebben een speciale verrassing voor je. »
Ik zat op de bank, omringd door mijn familie. Sarah haalde een roze briefje uit haar tas en gaf het aan me. « Dit is van ons allemaal, mam. Lees het hardop voor, zodat iedereen het kan horen. »
Mijn handen trilden lichtjes toen ik de envelop opende. Op het kaartje stonden kleine tekeningen van bloemen, getekend door kinderen. *Wat lief*, dacht ik. Ik begon te lezen met een heldere, enthousiaste stem. « Rozen zijn rood, viooltjes zijn… »
Mijn stem brak. De volgende woorden kwamen als klappen aan.
*Je bent een zware last. Niemand wil je hier hebben. Je tijd is om. Het is tijd om te gaan. Getekend, je familie, die je niet meer kan uitstaan.*
De stilte was oorverdovend, drie oneindige seconden lang. Toen begon Chris te lachen – een wrede, spottende lach. Sarah hield haar hand voor haar mond, maar ik zag dat ze ook lachte. Zelfs de kinderen, die het niet helemaal begrepen, begonnen te lachen, want de volwassenen lachten ook.
« Heb je haar gezicht gezien, mam? » vroeg Sarah tussen het lachen door. « Je had het zelf moeten zien. Chris, heb je een foto gemaakt? »
Mijn hart brak in duizend stukken. Tranen rolden over mijn gerimpelde wangen. Het briefje viel uit mijn trillende handen.
« Het was maar een grapje, mam, » vervolgde Sarah, zonder een spoortje berouw in haar stem. « Neem het niet zo serieus. Je bent altijd al zo dramatisch geweest. »
Chris liep naar haar toe en pakte het briefje aan. « Ja, Catherine, we waren gewoon een beetje aan het dollen. » Hij pauzeerde ongemakkelijk. « Maar weet je… je bent de laatste tijd erg aanwezig. Misschien is het een goed idee om andere opties te overwegen. »
« Andere opties? » vroeg ik met gebroken stem.
« Weet je, » zei Sarah, terwijl ze voor me ging zitten. « Er zijn echt fijne huizen voor mensen van jouw leeftijd. Plekken waar je met mensen zoals jij kunt zijn. Je zou je er prettiger voelen. »
Het woord ‘huizen’ klonk in mijn hoofd als een doodvonnis. Mijn eigen kinderen wilden me weggooien alsof ik een oud stuk afval was.
