Haar vrienden, Maria en een paar anderen, waren langs voor een rustige brunch op het dek. De sfeer was ontspannen en gemakkelijk.
« Dus… Wat is er gebeurd? » Vroeg Maria zachtjes, haar ogen vol nieuwsgierigheid.
Anna nam een slok van haar koffie, een langzame, serene glimlach speelde op haar lippen. Ze keek uit over haar tuin, naar de mooie, vredige ruimte waar ze voor had gevochten.
« Ik heb gewoon het advies van mijn moeder opgevolgd », zei ze, haar stem licht en vrij. « Ik hield de dingen stil. »
Ze keek rond in haar huis, een ruimte die nu helemaal van haar was, schoongeschrobd van het giftige recht dat er inbreuk op had gemaakt. De stilte in het huis was niet eenzaam; Het was het geluid van vrede. Het was het geluid van grenzen die in staal werden gesmeed, en een stille vrouw die uiteindelijk, krachtig, een scène maakte op haar eigen voorwaarden.
