Op mijn bruiloft greep mijn zus mijn pols vast en fluisterde: « Duw de taart… Nu », en toen ik van haar trillende handen naar de koude ogen van mijn man keek, realiseerde ik me dat de man met wie ik net getrouwd was een waarheid verborgen hield die ik nooit had mogen zien.

Soms zijn het de armen die je opvangen als het leven dat je dacht te willen, instort, en de stem die naast je blijft tot de zon opkomt en je eraan herinnert dat je er nog steeds bent.

Die ochtend, blootsvoets op het zand, met een deken om mijn schouders en as aan mijn voeten, begreep ik het eindelijk:

Ik was niet alles kwijt.

Ik had het enige gevonden wat er het meest toe deed:
de waarheid,
en een zuster die zich een weg baande door een kamer vol mensen,
alleen maar om mij terug te trekken naar het licht.