Ik kwam naar het eiland op zoek naar rust, een nieuw begin om te helen van mijn verleden. In plaats daarvan ontdekte ik HEM – charmant, attent en alles waarvan ik niet wist dat ik het nodig had. Maar net toen ik begon te vertrouwen op een nieuw begin, sloeg één moment alles in duigen.
Ondanks dat ik er al tientallen jaren woonde, voelde mijn woonkamer onbekend aan. Op mijn 55e staarde ik naar de open koffer en vroeg me af hoe mijn leven zo ver was gekomen.
Na twee jaar werk was mijn roman binnen. Hij was niet af, maar hij was van mij, wat bewees dat ik niet helemaal verloren was.
Toen kwam Lana’s e-mail binnen:
“Creatieve retraite. Warm eiland. Frisse start. Wijn.”
Het eiland begroette me met een aangename wind en het ritmische geluid van de oceaangolven die op de kust braken. Even sloot ik mijn ogen en haalde diep adem, waardoor de zilte lucht mijn longen vulde.
Dit is precies wat ik nodig had.
Ter illustratie.
Maar de rust duurde niet lang. Toen ik de retraite naderde, maakten luide muziek en gelach plaats voor de rust van het eiland. Mensen, voornamelijk twintigers en dertigers, hingen op felgekleurde zitzakken, met cocktails in hun handen die meer op paraplu’s dan op vloeistof leken.
Voordat ik me in de schaduw kon verstoppen, kwam Lana tevoorschijn, met haar zonnehoed in een vrolijke hoek en een margarita in haar hand.
« Thea! » riep ze, alsof we elkaar gisteren nog niet hadden gemaild. « Je hebt het gehaald! »
« Je moet mensen ontmoeten en de energie opsnuiven! Nu we het er toch over hebben, » ze pakte mijn arm, « ik heb iemand die je moet ontmoeten. »
Voordat ik kon protesteren, sleepte ze me door de menigte. Ik voelde me als een slordige moeder op een middelbareschoolfeestje, die haar best deed om niet op achtergelaten slippers te stappen.
We stopten voor een man die, geloof het of niet, leek op een covermodel van GQ. Een zongebruinde huid, een ontspannen glimlach en een wit linnen overhemd dat net ver genoeg openstond om uitdagend te zijn zonder slordig over te komen.
« Thea, maak kennis met Eric, » zei Lana opgewonden.
Lana glimlachte alsof ze net een koninklijke afspraak had geregeld. « Eric is ook schrijver. Hij staat te popelen om je te ontmoeten sinds ik hem over je roman vertelde. »
Alleen ter illustratie.
Mijn wangen kleurden rood. « Oh, het is nog niet af. »
« Maakt niet uit, » zei Eric. « Dat je je er twee jaar lang helemaal voor hebt ingezet… dat is ongelooflijk! Ik hoor het graag. »
Maar na een paar minuten stemde ik ermee in om een wandeling te maken, of het nu kwam door Erics onmiskenbare charisma of door de heerlijke zeelucht die me parten speelde.
« Geef me even, » vroeg ik, zelfs onverwacht voor mezelf.
Terug op mijn kamer rommelde ik door mijn koffer en haalde er mijn mooiste zomerjurk uit.
Waarom niet? Als ik dan toch rondgesleept word, kan ik er net zo goed goed uitzien.
Eric liet me delen van het eiland zien die niet waren aangetast door de chaos van de ‘retraite’. Een afgelegen strand met een schommel aan een palmboom, een verborgen route naar een klif met een adembenemend uitzicht – plekken die in geen enkele reisgids voorkomen.
« Jij bent hier goed in », zei ik lachend.
“Iemand laten vergeten dat hij of zij er totaal niet bij hoort.”
Zijn glimlach werd breder. « Misschien ben je toch niet zo misplaatst als je denkt. »
Terwijl we praatten, lachte ik harder dan ik in maanden had gedaan. Maar onder het lachen voelde ik iets aan de randen van mijn geest. Ik kon het lichte ongemak dat ik voelde niet beschrijven. Hij leek te perfect.
De volgende ochtend begon goed. Ik strekte me uit, mijn gedachten raasden over het volgende hoofdstuk van mijn roman.
Maar zodra het bureaublad verscheen, stond mijn hart stil. De map met mijn roman – twee jaar bloed, zweet en slapeloze nachten – was verdwenen. Ik doorzocht elk plekje op de harde schijf, in de hoop dat ik hem kwijt was. Niets.
Ter illustratie.
Maar ik wist dat ik het niet deed. Ik haastte me de kamer uit en ging rechtstreeks naar Lana. Terwijl ik door de gang liep, trokken vage geluiden mijn aandacht. Ik verstijfde, mijn hart bonkte. Langzaam naderde ik het geluid. De deur naar de kamer ernaast stond op een kier.
