Net toen we dachten dat alles in orde was, ongeveer een uur later, hoorden we Rekha huilen vanuit de slaapkamer. De hele familie was geschokt en verrast…
« Papa! Wat is er gebeurd? »
Niemand antwoordde, alleen snikken. Ik opende de deur en ging naar binnen.
De scène voor me hield me tegen: Rekha zat ineengedoken in een hoek van de kamer, haar ogen rood, haar armen strak om haar knieën geslagen en haar ademhaling rafelig. Mijn vader zat op het bed, zijn kleren verfomfaaid, zijn gezicht geëtst van verwarring en angst. De sfeer was verstikkend.
Ik vroeg,
« Wat is er gebeurd? »
Rekha’s stem beefde:
« Ik… Ik kan dit niet… Ik ben het niet gewend… »
mompelde mijn vader, zijn gezicht bloosde:
« Papa… Ik bedoelde geen kwaad. Ik gewoon… wilde haar knuffelen. Ze begon luid te huilen en ik was in de war en wist niet wat ik moest doen. »
De volgende ochtend, toen de zaken waren gekalmeerd, ging ik zitten om met mijn vader en tante Rekha te praten. Ik zei zachtjes,
« Het kost tijd om je aan te passen. Niemand mag gedwongen worden tot iets waar ze niet klaar voor zijn. Vanaf nu doen jij en tante het rustig aan: begin met gesprekken, ochtendwandelingen in Central Park, samen koken, televisie kijken. Als je je op je gemak voelt, houd dan elkaars hand vast, leun tegen elkaar aan. Wat intimiteit betreft, laat het op een natuurlijke manier gebeuren als jullie er allebei klaar voor zijn. Als het nodig is, vraag ik mijn oudere ooms of een huwelijkstherapeut om hulp. »
Mijn vader zuchtte, maar zijn ogen vulden zich met tranen.
